⛱️ Jak Się Bawić Z Dzieckiem Autystycznym

Jeśli mamy możliwość wejść z dzieckiem autystycznym w grupę, to według mnie, będzie to doskonała terapia dla tego dziecka. Bowiem obcowanie z określonymi prawidłowymi zrachowaniami w określonych sytuacjach, poznawanie w praktyczny sposób obowiązujących zasad, może doskonale oddziaływać na dziecko, które zasad nie rozumie. Pies terapeuta nie ocenia, jest szczerym i oddanym przyjacielem dziecka, dzięki niemu dziecko autystyczne może poczuć się pewnie i bezpiecznie w świecie, który jest dla niego całkowicie obcy. Terapeuta pełni dla dziecka rolę przewodnika, który naucza jak się komunikować i bawić z psem. CELE DOGOTERAPII : z dorosłym lub rówieśnikiem są wielkim wysiłkiem i przełamaniem barier. Warunkiem niezbędnym przy zabawie z autystycznym dzieckiem jest stworzeniem mu bezpiecznego środowiska, w którym będzie czuło się akceptowane i dowartościowane. Nowe elementy wprowadzajmy stopniowo, tak aby dziecko nie czuło się wystraszone lub zagubione. Relacje nauczyciela z dzieckiem autystycznym będą bowiem wzorem do naśladowania przez grupę rówieśniczą, dlatego ważne jest, by w ośrodku znajdowała się kadra posiadająca wiedzę w zakresie postępowania z dzieckiem z autyzmem. Jeśli zdecydujesz się na posłanie dziecka do przedszkola/szkoły publicznej, pamiętaj, że musi ona Jak się zbudzi, to nas zje. Jak się zbudzi, to nas zje. Pierwsza godzina, niedźwiedź śpi, Druga godzina, niedźwiedź chrapie, Trzecia godzina, niedźwiedź ŁAPIE! Stary niedźwiedź mocno śpi: zabawa. Najlepiej bawić się w „Starego niedźwiedzia” w gronie minimum 4 osób. Z grupy uczestników wybieramy jedną osobę – będzie Jak rozmawiać z dzieckiem o autyzmie jego rodzeństwa. Życie z osobą cierpiąca na zaburzenie ze spektrum autyzmu wpływa nie tylko na sytuację jego rodziców, ale również całej rodziny. Dostosowanie trybu życia do potrzeb osób ze spektrum - ich rytuałów, zajęć dodatkowych, czy nietypowych zachowań, wymaga dużej ilości energii Ćwiczenia komunikacyjne dla dziecka z autyzmem. Nie ma jednego schematu zabaw i zestawu ćwiczeń komunikacyjnych dla dziecka z autyzmem. Żeby efektywnie pracować z dzieckiem autystycznym, trzeba najpierw postawić dokładną diagnozę i dobrze poznać dziecko, by określić poziom jego rozwoju i na tej podstawie dostosować ćwiczenia i zabawy do jego potrzeb. dostosowanie złożoności swojego języka do poziomu dziecka, zarówno pod względem struktury języka (jak się mówi), jak i przekazywanych treści (co się mówi), np. używanie prostych zdań z wyrazami i zwrotami znanymi dziecku, których treść musi być mu bliska, najlepiej oparta na jego aktualnych przeżyciach, Niestety, obawiają się także, że ćwiczenia będą skomplikowane i jest do nich potrzebna specjalistyczna wiedza. Poniższe ćwiczenia są łatwe, ale zawsze warto skonsultować się z fachowcami pracującymi z dzieckiem i upewnić się, że są wykonywane poprawnie. Muzyka i taniec dla dzieci autystycznych Rozwój komunikacji językowej u dzieci autystycznych to jeden z najtrudniejszych problemów terapeutycznych w długotrwałym procesie rewalidacji. Publikacja przedstawia problemy dziecka, które zostało dotknięte głębokimi objawami autyzmu wczesnodziecięcego oraz etapy kilkuletniej terapii logopedycznej z dzieckiem i jego rodziną. Maluch bowiem nie chce bawić się z rówieśnikami, nie lubi być dotykany, przytulany, ma trudności ze zrozumieniem zasad społecznych, nie akceptuje zmian. Rozwój mowy u dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu jest często opóźniony, pojawiają się echolalie, agramatyzm, mówienie w 3 os. Gdy na targach i w sklepach pojawią się dynie, można sprawdzić z dzieckiem, jak wyciąć dynię na Haloween. Takie ćwiczenie przyda się, żeby przygotować na 31 października śliczne lampiony. Jesienne zabawy ruchowe Jesienią na dworze można bawić się dokładnie w te same zabawy co latem. ZFWO. Autor: Pedagogika Specjalna - portal dla nauczycieliOpublikowano: 15 listopada 2019 roku. „Pracą dziecka jest zabawa. Dzieci uczą się poprzez wszystko, co robią” Carolyn Hooper Rola zabawy w rozwoju dziecka jest nieoceniona. Zabawa jest bowiem żywiołem dziecka i ulubioną formą spędzania czasu. To najskuteczniejszy sposób rozwijania własnej aktywności, wzbogacania dziecięcej wyobraźni oraz nabywania i doskonalenia wielu nowych umiejętności. Podczas zabawy dzieci uczą się reguł społecznych, tak ważnych dla przyszłego funkcjonowania pośród ludzi. Brak zabawy lub jej specyficzny charakter jest jednym z charakterystycznych objawów autyzmu. Autyści nie potrafią bawić się tak, jak rówieśnicy. Ich zabawa jest schematyczna, oparta na znanym scenariuszu i zazwyczaj odbywa się w samotności. Nie ma w niej udawania i wykorzystania symboli. Dzieci te nie są zainteresowane działaniami, w których trzeba kogoś naśladować, np. w piosenkach z pokazywaniem, gdyż tego nie potrafią. Zdolność do naśladowania jest natomiast niezwykle istotna w codziennym funkcjonowaniu. Dzięki niej dziecko nabywa nowe doświadczenia, a także uczy się mówić. Niezwykle ważne więc jest, aby rozwijać u dzieci z autyzmem zdolność do zabawy i uczyć je tego, jak się bawić. Zasady treningu zabawy: Przygotowanie otoczenia – dziecko z autyzmem ma trudności z wyodrębnieniem istotnych elementów z otoczenia, często jego uwagę przyciągają wyraźne barwy, faktury lub dźwięki przedmiotów. Przygotowując się do treningu zabawy, przedmioty należy uporządkować, a potrzebne do danej zabawy akcesoria umieścić w jednym pudełku lub worku. Zwróćmy również uwagę na ograniczoną liczbę używanych w danej zabawie przestrzeni do zabawy – porządkując pokój dziecka (dzieląc zabawki według rodzaju i umieszczając je we właściwych pojemnikach) zmniejszymy ryzyko rozproszenia jego uwagi, a zwiększymy szanse na zwrócenie jej na proponowaną zabawę. W pomieszczeniu wolnym od zakłócających bodźców (np. włączony telewizor, radio), siadamy z dzieckiem, pokazując mu pudełko z przedmiotami. Zawsze należy pamiętać, aby wykorzystać ten moment na ukierunkowanie uwagi dziecka na siebie i prezentowane zabawki. Pokazujemy i nazywamy: „Zobacz, co mam?”, „Popatrz na mnie, pokażę ci, co będziemy robić”Zachowanie dorosłego – aby nauczyć dziecko z autyzmem zabawy, trzeba wykazać się cierpliwością i elastycznością. To, że dziecko podczas pierwszej próby zabawy nie chce jej podjąć lub bawi się bardzo krótko, nie oznacza, że nie polubi danej zabawy lub, że nie jest ona dla niego odpowiednia. Warto wrócić do niej następnego dnia – po kilku lub kilkunastu próbach może okazać się, że dziecko chętnie bierze w niej udział. Sesje treningu zabawy powinny być krótkie, ale regularne. Wiele zabaw dorosłego z małym dzieckiem opiera się na zaskoczeniu – podczas powtarzania znanego dziecku schematu nagle coś się zmienia i dzieje się coś nieprzewidzianego. Warto ten element zaciekawienia wykorzystać w zabawie z dzieckiem z autyzmem i tak kształtować jej przebieg, aby budować atmosferę zaciekawienia i oczekiwania. Jednym ze sposobów wywołania aktywności i zaangażowania dziecka jest przerywanie ulubionej zabawy (jak gdyby zawieszanie jej na chwilę) i kontynuowanie jej po jego reakcji będącej zachętą do dalszego działania. Każde dziecko ma swoje ulubione zabawy – czasem jest to podrzucanie, turlanie, kiedy indziej puszczanie mydlanych baniek albo budowanie i burzenie wieży z klocków. Wiele dzieci lubi też różne układanki i klocki, a także oglądanie książeczek. Jeśli początkowo nie udaje się znaleźć takich zabaw, w które dziecko będzie chciało się włączyć, można zacząć od przyłączenia się do jego stereotypowej aktywności (naśladując ją). Po pewnym czasie proponujemy dziecku niewielką zmianę – być może uda się wywołać zainteresowanie dziecka. Szukając pomysłu, jak je zaangażować w interakcję, warto uważnie obserwować jego zachowanie i w nim znaleźć podpowiedź dotyczącą tego, co dziecko chętnie robi. Współdziałaniu ze strony dziecka sprzyja przestrzeganie zasady niezmieniania tematu zabawy tak długo, jak długo dziecko jest w nią zaangażowane. Dla większości dzieci fascynujące i atrakcyjne są zabawki dostarczające wrażeń sensorycznych: dzwoniące, grzechoczące i świecące. Można je z powodzeniem wykorzystać, pamiętając jednak o tym, żeby nie obciążać dziecka nadmiarem stymulacji, a także aby podczas tej zabawy angażować je w interakcję. Warto uczyć dziecko zmiany kolejności w zabawie, ponieważ umiejętność ta jest potrzebna w wielu grach i innych sytuacjach społecznych. Rozwijaniu tej umiejętności pomaga na przykład karmienie się nawzajem, służą temu także proste gry wymagające naprzemiennego udziału – od turlania do siebie piłki po rozmaite gry planszowe lub układanie na zmianę puzzli, które dziecko dobrze zna. Podczas zabawy możemy też uczyć naśladowania. Siadamy z dzieckiem na podłodze z dwoma takimi samymi zestawami zabawek (np. filiżanką, imbrykiem i lalką), skupiamy na sobie uwagę dziecka i pokazujemy, co można zrobić z zabawkami. Następnie prosimy dziecko, aby zrobiło to samo (w tym czasie można także powoli pokazywać, jak nalewać na niby herbatę do filiżanki, a następnie poić lalkę). Taki sposób pracy z dzieckiem jest bardziej efektywny niż tylko pokazanie mu zabawy. Ważny jest nawet najmniejszy postęp dokonany przez dziecko. Sukcesem będzie na przykład, jeśli zacznie ono obserwować aktywność partnera, nawet gdy nie będzie jej początkowo naśladowało. Psychologia posiłkuje się pewnym podziałem zabaw, które można zaobserwować w relacjach z dziećmi. Są one zależne od wieku i społecznych predyspozycji. Warto o tym pamiętać planując swoją pracę z dziećmi, również tymi ze spektrum autyzmu. Zabawa samotna – to najprostsza forma zabawy, charakterystyczna dla wieku niemowlęcego i poniemowlęcego, dzięki której dziecko poznaje świat wokół siebie. Każda rzecz w otoczeniu dziecka jest dla niego nowa i dostarcza mu tak wiele bodźców, że nie szuka ich wśród rówieśników, interesuje się tylko sobą. Zabawa równoległa – maluch nie wchodzi jeszcze zbytnio w relacje z innymi dziećmi. Bawią się one obok siebie bacznie się jednak obserwując. Na początku wieku przedszkolnego (2,5 r. ż. – 3,5 r. ż.) dzieci nie potrafią jeszcze ze sobą współpracować, ale bardzo chętnie naśladują się nawzajem. Lubią swoje towarzystwo i z fascynacją uczą się nowych rzeczy od innych. Wtedy właśnie możemy zauważyć dwulatka, który powtarza to, co robi starszy brat i chodzi za nim krok w krok. Zabawa wspólna – pojawia się wówczas, kiedy dzieci bawią się w tym samym czasie tymi samymi zabawkami. Tu zaczyna się współpraca i współdziałanie oraz wspaniała nauka komunikacji i dzielenia się. Zabawa zespołowa – to najwyższa forma dziecięcych zabaw (przypada ona na 5, 6 r. ż.). Tu widać współdziałanie, przestrzeganie zasad zabawy i pracę w zespole. Dzieci potrafią podzielić się na grupy, trzymać się reguł, a w przypadku jakiegoś konfliktu potrafią tak przekształcić zabawę, aby nadal się w nią bawić. Na tym etapie obserwujemy wspaniałe myślenie młodych ludzi. Podczas uczenia zabawy, grupa rówieśników odgrywa ważną rolę. Nawet prosta zabawa w grupie dwuosobowej uczy współpracy i czekania na swoją kolej. Jakie zabawy wybierać dla dzieci z autyzmem? Zabawy jasne i proste, mające początek i koniecUkładanki, wieże z klocków, puzzleZabawy z użyciem lalek, zwierzątProste gry planszowe (typu: chińczyk, wyścig, grzybobranie)Zabawy grupowe, np. stary niedźwiedź, pająk. Podstawowe zasady postępowania wobec dzieci z autyzmem: Zachęcaj dziecko do kontaktu wzrokowego, dopiero potem kieruj informację lub poleceniePolecenia formułuj prosto i pozytywnieWymagaj tylko tego, co dziecko potrafi i jest w stanie zrobić, odpowiednio do normy rozwojowejUcząc dziecko, podawaj konkretne przykładyObserwuj zachowanie dziecka – odczytuj jego potrzeby z mowy ciałaCzęsto wzmacniaj pozytywnie – chwal i nagradzajNowych zachowań ucz metodą „małych kroków”Generalizuj – ćwicz umiejętności w różnych sytuacjach, z użyciem innych przedmiotów i z pomocą/za pośrednictwem innych osób. Nauka zabawy daje dziecku z autyzmem szansę na stymulującą aktywność wspierającą terapię. Przygotowuje je do samodzielnego spędzania czasu wolnego, tak aby jego własna zabawa służyła jego rozwojowi. Jest również alternatywą do biernego patrzenia w monitor telewizora, tabletu czy telefonu. Stwarza możliwość nawiązania bliższych relacji z autystycznym dzieckiem. Źródła: Pisula Ewa, Autyzm – przyczyny, symptomy, terapiaSabik Magdalena, Szczypczyk Anna, Zabawy dla dzieci z autyzmem – publikacja zawiera zestaw ciekawych zabaw terapeutycznych dla dzieci z autyzmem Autor: Dorota Majcher – pedagog specjalny, terapeuta pedagogiczny Pedagogika Specjalna – portal dla nauczycieli Autyzm jest zaburzeniem, które dotyka 1 na 100 dzieci. Dzięki wykorzystaniu stymulujących narzędzi i działań można jednak sprzyjać integracji społecznej i rozwojowi emocjonalnemu zaburzeń autystycznych jest dysfunkcją neurobiologiczną o wyraźnej podstawie genetycznej oraz przewlekłym charakterze, która wpływa na konfigurację układu nerwowego i funkcję mózgu. Czy wiesz, jak należy postępować w stosunku do dzieci z autyzmem aby je odpowiednio motywować?Specyficzne objawy u dzieci z autyzmem są związane z trudnościami w interakcji społecznej i komunikacji. Dzieci autystyczne wykazują także brak elastyczności w rozumowaniu oraz ograniczenie zainteresowań i wynikające ze spektrum zaburzeń autystycznych mogą być zupełnie rożne u każdej osoby dotkniętej tym zespołem neuropsychiatrycznym. Dlatego istnieją różne kategorie diagnostyczne autyzmu w zależności od stopnia nasilenia i formy pojawienia się ciekawe, choć nie jest uleczalny, autyzm poddaje się różnym formom terapii (zwłaszcza oddziaływaniom behawioralnym, edukacyjnym), które mogą istotnie poprawić funkcjonowanie chorych. W dalszej części artykułu zaprezentujemy serię ćwiczeń lub działań, które sprzyjają stymulacji zdolności poznawczych u dzieci z dla dzieci z autyzmem1. Zajęcia z liczbamiZainteresowania dzieci z autyzmem są zwykle ograniczone, jednak wiele z nich szczególnie pociągają liczby. Ze względu na wiek zwykle nie są w stanie zrozumieć uzasadnienia obliczeń, ale zazwyczaj lubią się bawić używając jednocześnie tej samej ilości różnym rodzajom gier możemy spróbować zwiększyć zainteresowania i interakcje społeczne u dzieci z na ogół przejawiają olbrzymią fascynację efektownymi przedmiotami. Wykorzystując ten fakt, możesz użyć szczególnie atrakcyjnych zabawek, aby wzbudzić zainteresowanie liczbami. Na przykład możesz pokazać dziecku tworzenie baniek mydlanych i zachęcić do ich także wciągnąć je w zadania klasyfikacyjne według różnych kształtów lub kolorów, aby dzieci ustanawiały kategorie i wymieniały należące do nich przedmioty. W tym celu możesz użyć do zabawy dużych klocków LEGO, obrazków, małych pluszaków lub rodzaj zajęć poszerza zainteresowania dzieci i sprzyja interakcjom z innymi ludźmi z ich Muzykoterapia dla dzieci z autyzmemMuzykoterapia to dyscyplina, która może sprzyjać rozwojowi ludzkich zachowań. Ekspresja muzyczna działa na poziomie niewerbalnym i promuje alternatywne kanały komunikacji. Ta forma ekspresji jest szczególnie przydatna u dzieci ze spektrum zaburzeń autystycznych, u których funkcje ekspresyjne są utrudnione lub muzyczne obejmują umiejętności poznawcze i społeczne, które mogą być przydatne u dzieci z te koncentrują się na wspieraniu rozwoju emocjonalnego i indywidualnej ekspresji. W ramach taki zabaw, na początku dziecko może rozpoznawać dźwięki swojego ciała, takie jak śmiech, oklaski lub ziewanie. Rozpoznanie jest pierwszym krokiem do kontroli odruchów. Usiądź więc przy dziecku i powtarzaj z nim gesty, które powodują dźwięk, wskazując nazwę czynności i ciekawą czynnością jest zabawa, w której dziecko uczy się z tobą krótkiej i powtarzalnej piosenki. W trakcie śpiewanych sekwencji włącza się również powtarzanie gestów ciała. Zajęcie to ma na celu zainteresowanie dziecka wyzwaniem związanym z nauką piosenki w taki sposób, aby czerpało radość z tego Zabawy naśladująceOdtworzenie lub naśladowanie określonego zachowania może pozwolić dziecku lepiej zrozumieć otaczający go świat i rozwinąć umiejętności społeczne. Ważne jest, aby działaniom towarzyszyło zawsze pozytywne wzmocnienie. Dlatego musimy być cierpliwi i nie spodziewać się, że dziecko od początku to i powtarzając otaczający je świat dzieci zaczynają go zabawą naśladującą może być wykonywanie codziennych gestów, takich jak czesanie włosów, mycie zębów, jedzenie. Wykonując te codzienne czynności zachęć dziecko, żeby Cię naśladowało. Można także rysować zwierzęta i uczyć dzieci naśladowania dźwięków, które wydają. Potem możesz mu pokazać jeden z wykonanych obrazków, a dziecko będzie musiało odtworzyć dźwięki i ruchy zajęcie obejmujące jakiś rodzaj powtórzenia ma ogromne znaczenie. Możesz wymyślać ćwiczenia, opierając się na tym, co przyciąga uwagę dziecka, aby były dla niego bardziej Ćwiczenia fizyczne dla dzieci z autyzmemAktywność fizyczna sprzyja umiejętnościom psychomotorycznym i relacji dziecka ze środowiskiem. Najlepiej, jeśli są wykonywane na świeżym powietrzu i w obecności innych dzieci. Jednak jeśli nie jest to możliwe, również w domu możesz przygotować tor przeszkód z miękkimi zabawkami, który nie stworzy zagrożenia dla też urządzić poszukiwanie skarbów, które obejmie bieganie, skakanie, kucanie lub czołganie fizyczne rozwijają zdolności motoryczne i sprawność jest, aby zajęcia przyciągały uwagę dziecka z autyzmem, dzięki czemu nie straci szybko zainteresowania. Dlatego musisz zawsze dostosowywać zabawy do jego upodobań i potrzeb. Bo przecież to Ty najlepiej znasz swoje dziecko. Pomóż mu opierając się na tej wiedzy i może Cię zainteresować ... "Do tych dzieci można dotrzeć. Ich własny zamknięty w sobie mały świat można połączyć z radościami naszego świata." B. i N. Kaufman "Przebudzenie naszego syna" Jako pierwszy użył terminu autyzm Leo Kanner, określając w ten sposób poważne zaburzenia rozwojowe występujące u dzieci, które nie potrafią nawiązać kontaktu z innymi i żyją w swoim własnym świecie. Badania psychologiczne i medyczne z ostatnich lat wykazują, ze autyzm jest defektem ośrodkowego układu nerwowego, trwale upośledzającym procesy poznawcze. Nadal jednak uczeni stawiają nowe hipotezy i nie mają pewności co do przyczyny tego schorzenia. Od razu po urodzeniu nie można postawić diagnozy. Najczęściej rodziców niepokoi fakt, ze dziecko nie objawia radości na widok znajomych twarzy, matki nie reaguje na czułości. Często pojawiają się obawy, że dziecko nie słyszy. I właśnie z takimi wątpliwościami pojawiają się u lekarza. Najczęściej zaburzenie jest rozpoznawane przed 30 miesiącem życia. Autyzm występuje u ok. piętnaściorga dzieci na 10000 urodzeń. 3-4 razy częściej u chłopców niż u dziewczynek. Ciągle wiemy o nim niewiele, a przecież żyją niestety obok, a nie wśród nas, dzieci i młodzież zamknięci we własnym świecie. Zachowują się dziwacznie, nie potrafią porozumieć się mową, mimo to chcą tak jak inni być pełnosprawnymi osobami. Cech charakterystyczne autyzmu wczesnodziecięcego to: - unikanie kontaktu z drugim człowiekiem, - upośledzenie porozumiewania się, - lęk przed nawet drobnymi zmianami w otoczeniu, - dziwaczne dla otoczenia reakcje, - agresja, niekiedy autoagresja. Szansą dla chorych dzieci jest wczesna diagnoza i specjalistyczna terapia. Proces rehabilitacji trzeba jednak rozpocząć już we wczesnym niemowlęctwie. Za ostateczny cel rehabilitacji powinniśmy jednak uznać osiągnięcie jak największej samodzielności w życiu codziennym , w którym niezbędna jest umiejętność nawiązywania kontaktu z drugim człowiekiem. Jak wykazują badania 30% niemowląt podejmuje kontakt z rodzicami. Należy to wykorzystać. Właśnie te dzieci mają największą szansę na wyleczenie. Podstawową zasadą rehabilitacji jest jednak ciągła obecność rodziny, utrzymywanie kontaktu wzrokowego, dotyk i mówienie do dziecka. Leczenie jest bardzo długie i żmudne. Wymaga rezygnacji matki z pracy zawodowej i spełnienia innej zasady rehabilitacji - konsekwencji. Ćwiczenia przyspieszające naukę mowy spełniają wielką rolę w tym procesie. Należy do dziecka dużo mówić modelując głos, spokojnie, nie tracąc kontaktu wzrokowego. Należy też w swojej pracy ciągle podnosić poprzeczkę. Jestem nauczycielką kształcenia zintegrowanego. Dwa lata temu otrzymałam wychowawstwo klasy I. Dzieci były żywe, rozgadane, a wśród nich dziwnie zachowujący się chłopiec. Poinformowano mnie, że cierpi na autyzm wczesnodziecięcy. Na tym informacje o dziecku się skończyły. Moja wiedza na temat tej choroby była czysto teoretyczna. Obserwowałam wprawdzie inne dzieci autystyczne, ale były to dzieci również upośledzone umysłowo. W pracy z moim uczniem realizowałam ten sam program co z resztą klasy zmodyfikowany w niektórych przypadkach dla potrzeb dziecka. Nauka w klasie, do których uczęszczają dzieci autystyczne, stawia nauczyciela przed szeregiem wymagań o dużej skali trudności. Wynika to nie tylko z potrzeby innego podejścia nauczyciela do dość odmiennego ucznia, ale również konieczności stosowania innego rodzaju środków oddziaływania dla osiągnięcia zamierzonych celów dydaktycznych. Podstawowym jednak problemem stal się fakt: Jak zorganizować pracę podczas zajęć lekcyjnych, aby pracując z tym dzieckiem nie zaniedbywać jednocześnie pozostałych uczniów w klasie, które wymagają ode mnie rzetelnego nauczania? Uważam, że nauczyciel kształcenia zintegrowanego ma większe szanse niż nauczyciele innych przedmiotów na przygotowanie dzieci autystycznych do ich samodzielnego życia. Nauka czytania, pisania, liczenia i wykonywania działań artystycznych, a zwłaszcza w tym przypadku prawidłowego mówienia, występuje wokół wybranego tematu, np. jesień. Uczniowie zdobywają wiedzę w logiczną całość, zapewniającą lepsze poznanie otoczenia. Dzieci autystyczne dłużej niż dzieci zdrowe opanowują umiejętność spostrzegania świata, dlatego też odpowiednia organizacja zajęć w kształceniu zintegrowanym odpowiada potrzebom i w dużym stopniu ich możliwościom. Rolą nauczyciela uczącego w takiej klasie jest odpowiednie i umiejętne dostosowanie zadań i wymagań do możliwości zarówno dzieci zdrowych jak i autystycznych. Pierwszym krokiem jaki, jaki podjęłam ze swoim podopiecznym, było nawiązanie z nim kontaktu. Chłopiec początkowo nie interesował się mną, nie zwracał na mnie uwagi. Powoli zaczął się do mnie zbliżać, spoglądał - po kilku dniach. Nawiązaliśmy kontakt wzrokowy. Chłopiec wcześniej uczęszczał do przedszkola i wiedział, że nauczyciel zastępuje w szkole mamę. Dzieci autystyczne wykazują również objawy nadpobudliwości, np. bardzo długo potrafią biegać. Mój uczeń Wojtek, biegał w kółko po korytarza lub w czasie zajęć w sali lekcyjnej potrącając innych, bez powodu wybuchał złością. W miarę upływu czasu pojawiły się powtarzane z upodobaniem inne dziwaczne zachowania, np. powtarzanie zdań za nauczycielem, stukanie w ławkę. Dużym problemem stały się krzyki chłopca, gdy dzwonił dzwonek, kiedy słyszał dźwięk gwizdka nauczyciela wychowania fizycznego lub dźwięki muzyki z kasety magnetofonowej. Niektóre zachowania trzeba było więc "przeczekać". W ten sposób po trzech miesiącach przyzwyczaił się do muzyki i mogłam spokojnie prowadzić zajęcia muzyczne korzystając z nagrań. Chłopiec pracował na zajęciach z różnym zaangażowaniem. Niekiedy próbował stawiać swoje warunki, często miewał złe humory. Zastanawiałam się, co zrobić, aby wzmóc efekty swoich oddziaływań. Wiedziałam, że w pracy z dzieckiem autystycznym należy zauważać i nagradzać wszelkie osiągnięcia. Niestety pochwały stosowane wobec pozostałych uczniów, będące dla nich wystarczającą nagrodą , w ogóle nie robiły wrażenia na Wojtku. Chłopiec zaczął chętnie wykonywać polecenia w zamian za nagrodę w postaci naklejki. Jednak po dłuższym czasie musiałam zrezygnować z tej metody, gdyż uczeń zaczął się domagać się nagrody jeszcze przed rozpoczęciem zadania, a nawet podbierał mi naklejki szukając ich w mojej torebce i szafkach. Metoda ta nie nadawała się na dłuższą metę również z tego powodu, że nagradzać musiałam całą klasę. Naklejki dawałam więc dzieciom za wykonanie tylko tych zadań, których chłopiec szczególnie nie lubił wykonywać, np. śpiewanie. Jednym z najciekawszych doświadczeń w mojej pracy była próba nauczenia Wojtka słów i melodii piosenki. Kiedy już przestał reagować krzykiem na dźwięki melodii płynącej z magnetofonu, wiedząc, że nie chce powtarzać tekstu piosenki razem z klasą, wymyśliłam sposób, który zaowocował. Zastosowałam inscenizację ruchową piosenki. Z tańczącą i śpiewającą grupą dzieci chłopiec poruszał się w rytm melodii, zaczął śpiewać pojedyncze słowa, a potem krótkie frazy. Pomijał wprawdzie trudniejsze wyrazy, zastępował je mruczankami, ale to był już sukces. Od tej pory inscenizacje ruchowe piosenek odbywały się niemal codziennie w naszej klasie i polubiły je wszystkie dzieci, nawet ci chłopcy, którzy wcześniej nie chcieli w nich uczestniczyć. Specjaliści przypuszczają, że efektem uszkodzenia mózgu u dzieci autystycznych jest zaburzone odbieranie bodźców płynących ze świata zewnętrznego i własnego ciała. Zaburzone zostają: postrzeganie wzrokowe, słuchowe, percepcja czucia oraz równowagi. Dziecko przez swoje zmysły odbiera zdeformowany obraz świata, który dostrzega jako coś dziwnego, budzącego lęk. Dlatego też, łagodny dotyk może odbierać jako coś przykrego, a śpiewaną spokojnie kołysankę jako nieznośny hałas. Dziecko żyje w nieustannym chaosie, boi się wszystkiego, dlatego więc prawdopodobnie ucieka w swój własny świat. Jego rozwój zostaje zahamowany. Nie oznacza to jednak, że dziecko autystyczne jest zawsze upośledzone umysłowo. Tylko część dzieci wykazuje takie objawy, pozostałe są przeciętnie zdolne, a nawet inteligentne. Wojtek najlepiej liczy w całej klasie. W ogóle nie popełnia błędów pisząc z pamięci. Odpowiednio zastosowana terapia sprawia, że z wolna mijają lęki i dziecko zaczyna lepiej rozumieć otaczający świat. Często nawiązuje kontakt z innymi, nie za pomocą mowy, ale pisania. Pozostawienie dzieci autystycznych samych sobie przekreśla im możliwości na zawsze. Sprawia, że na zawsze pozostaną w kręgu autyzmu, oderwane od świata w którym żyjemy. Szwajcarska psycholog i terapeutka uważa, że dla rozwoju intelektu, a w konsekwencji także mowy, ważne jest sprawne posługiwanie się dłońmi. Czynności wykonywane dłońmi i mowa są ze sobą ściśle powiązane. Małe dziecko robiąc coś rękami mówi do siebie. Istotą terapii jest więc kierowanie ręką dziecka podczas wspólnie wykonywanych czynności. Musi być to jednak delikatne nakierunkowanie a nie wymuszanie. Istnieje pojęcie "autystycznych rąk", które wykazują nadwrażliwość dotykowa i bronią się prze wykonywaniem pewnych czynności. Wojtuś nie każdemu podawał rękę. Podczas spaceru w bardzo specyficzny sposób pozwalał się prowadzić. Należało objąć jego dłoń wywierając odpowiedni nacisk na nią, nie za silny, nie za silny. Podczas przygotowania do rozpoczęcia wykonywania danej czynności na zajęciach długo celebrował otwarcie podręcznika oglądając go ze wszystkich stron, rozkręcał pióro, długopisy. Ważną rolę w terapeutycznym oddziaływaniu zajęć szkolnych na psychikę dziecka autystycznego spełniają zajęcia plastyczne. Dzieci te, jak ich koledzy, odczuwają potrzebę ekspresji plastycznej. Często są wśród nich osoby obdarzone zdolnościami plastycznymi. Ich prace bywają jednym z najważniejszych sposobów komunikowania się ze światem zewnętrznym. Wytwory plastyczne pozwalają pedagogom również na głębsze poznanie psychiki i myśli tych dzieci. Dla uważnego obserwatora prace te są wprost skarbnicą wiedzy o nich. Można je analizować w różny sposób, np. pod względem kompozycji, kolorystyki, wielkości i proporcji postaci czy sposobu rysowania. Rysunek spełnia więc także funkcję diagnostyczną. Poprzez jego analizę można zdobyć nowe informacje o zaburzeniach psychicznych dziecka i ich przebiegu. Niestety Wojtek nie lubi rysować. Jedyny temat, który porusza to dom. Rysuje za pomocą linijki piętrowy budynek przypominający w rzeczywistości do w którym mieszka. Jego prace są jednak bardzo ubogie w szczegóły i zawsze takie same, ale nawet z takiej pracy można wysunąć wniosek, że w domu chłopiec czuje się najbezpieczniej. W pracy z Wojtkiem stosuję metodę wzmocnienia pozytywnego. Często pozwalam mu wybierać temat i sposób wykonania zadania. Staram się nie dawać gotowych wzorów do naśladowania. Zauważyłam, że zawsze stara się przerysowywać wg wzoru, spisując od kolegów, wprost wyrywa im gotowe prace by je powielić. Nie znając gotowego wzoru zmuszony jest do uruchomienia wyobraźni, co jest dla niego jeszcze wciąż trudne. Na zajęciach z całym zespołem klasowym, Wojtek oczywiście słabo współpracuje z grupą. Sukcesem jest tu zapamiętanie imion kolegów z klasy czy umiejętność poproszenia o pożyczenie potrzebnego przyboru na zajęcia. Wielką radość sprawił klasie, gdy po raz pierwszy wziął udział w zabawie ruchowej z całą grupą na zajęciach wychowania fizycznego. Niestety do tej pory zdarzyło się to tylko raz. Dla przybliżenia problemu chcę polecić książki, które dla mnie samej stały się pierwszymi przewodnikami do "autystycznej samotności" mojego ucznia. Są to pozycje "Gdybym mógł z wami rozmawiać" "Przebudzenie naszego syna" oraz "Uwierzyć w cud" B. i Pierwsza z wymienionych książek została napisana prze autystycznego chłopca. Porozumiewa się on z innymi wyłącznie na piśmie. Jego niezwykle osobista poezja, listy, pozwalają poznać bliżej ten świat. Chłopcu udało się częściowo zapanować nad swoją psychiką dzięki matce. Następne dwie pozycje napisali rodzice chłopca chorego na autyzm. Opisali swoją walkę o syna Rauna, a także o meksykańskiego chłopca Robertita, którego rodzice poprosili autorów o pomoc. Choroba zwana autyzmem sprawia dzieciom nim dotkniętym cierpienie. Autyzm polega na odczuwaniu świata jako bolesnego, przerażającego chaosu. Jest to ogrom wrażeń wprost nie do zniesienia prze nich. Autyzm uniemożliwia komunikowanie się z otoczeniem i prawidłowy rozwój. Dzieci są jednak świadome swojej choroby, inności. Chcą się zmienić! Ich jedyną szansą jest wcześnie podjęta terapia, długotrwałe ćwiczenia. Dzieci autystyczne muszą pozbyć się w jakiś sposób nadmiaru energii, a nie umieją jak zdrowe dzieci bawić się z rówieśnikami, śmiać się. Zachowują się dziwnie, inaczej niż pozostałe dzieci w szkole. Naszym zadaniem jest te niespołeczne zachowania przekształcić w społeczne. Należy pozbyć się jednak najpierw poczucia beznadziejności, przestać się bać dziecka i zacząć je rozumieć. Dopiero wtedy podjęta terapia ma sens. Życzę wszystkim nauczycielom pracującym z dziećmi autystycznym satysfakcji i zadowolenia, jakich sama doznałam pracują z Wojtkiem przez te lata. mgr Ewa Mikołajczyk Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych: zmiany@ największy w Polsce katalog szkół- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> (w zakładce "Nauka"). fot. Fotolia Co robić, gdy podejrzewa się autyzm u dziecka? Badacze autyzmu zgadzają się jednomyślnie, że interwencja powinna zacząć się jak najwcześniej. Jaką formę powinna przyjąć? Podstawowym założeniem jest stwierdzenie, że interwencja powinna być tak zaprojektowana, by dostosować ją do dziecka, a nie zmuszać do określonego specyficznego modelu. Rdzeniem behawioralnego podejścia do interwencji jest analiza zachowań. Trening ten oparty jest często na nagradzaniu dzieci za zrealizowanie pewnych celów w klasycznej terapii. Chcesz pewnego zachowania, więc dajesz dziecku parę szans, aż samodzielnie wykona je prawidłowo w minimum. Formy terapii obejmują dyskretną próbę treningu, w którym zadania są podzielone na najmniejsze części. Są to: nauczanie indywidualne, analiza ustnego zachowania, które skupia się na języku i jest podstawą dalszej nauki, osiowa odpowiedź trenująca, która koncentruje się na zachowaniach według pewnego klucza (motywacja, samozapoczątkowanie i reakcja). Zobacz także: Jak rozpoznać autyzm u niemowlęcia? Na czym polega podejście rozwojowe i behawioralne do autyzmu? Podejście rozwojowe we wczesnej interwencji oparte jest na stadium rozwojowym dziecka. Uwydatnia społeczne stosunki oraz pomaga dzieciom uczyć się i działać w normalnym środowisku. Jeden z takich programów nazywa się Floortime. Zgodnie z nim rodzice albo inny opiekun, bawiąc się z dzieckiem, w naturalny sposób dostarczają mu modeli, a także chwaląc jego pomoc w zabawie i oddziałując wzajemnie przez właściwą komunikację. Różne aspekty obu podejść – behawioralnych i rozwojowych – mogą być połączone ze sobą nawzajem lub z mową, a także z zawodowymi, fizycznymi i społecznymi terapiami rozwoju. Również komponent genetyczny ma swój silny udział. Samo posiadanie takich genów jeszcze nie wpływa na to, że dziecko będzie autystyczne, ale interakcje między genami a środowiskiem naturalnym mogą stanowić czynnik zmieniający geny albo włączający pewne geny i prawdopodobnie przyczynić się do choroby. Dzieci z autyzmem bardzo się różnią między sobą pod względem reakcji na środowisko szkolne, co oznacza, że nauczyciel musi się wykazać elastycznością w podejściu do takich uczniów. Nauczanie dzieci ze specyficznymi potrzebami edukacyjnymi wymaga stosowania specjalnych metod. Fragment pochodzi z książki "Dziecko autystyczne" autorstwa Beaty Zawiślak (Impuls 2015). Publikacja za zgodą wydawcy. Zobacz także: Czy szczepienia wywołują autyzm? Bez względu na to, czy Twoje dziecko z autyzmem znajduje się na łagodnym lub ciężkim końcu spektrum autyzmu, wiele działań może być wyzwaniem. W rzeczywistości problemy sensoryczne i konieczność poruszania się, "stymulowania" lub komentowania / generowania szumów są równie powszechne w całym spektrum. Co więcej, większość osób z autyzmem woli robić to samo w kółko, często w ten sam sposób. Rezultatem tych wyzwań jest nieszczęście, że wiele rodzin z autystycznymi członkami unika próbowania nowych rzeczy ze swoimi autystycznymi członkami rodziny. Starają się również unikać angażowania się w interesy członka rodziny, mówiąc (na przykład) "Nie chcę naciskać" lub "zapyta, czy mnie chce". Ale fakt, że ludzie spektrum nie mogą aktywnie prosić o firmę lub odkrywać nowych możliwości na własną rękę, nie jest powodem do rezygnacji! Autyzm nie powinien stać na drodze dzielenia wspólnych interesów Tak się składa, że ​​ludzie z autyzmem i członkami rodziny mają wiele możliwości wspólnego korzystania z hobby i zajęć. W niektórych przypadkach potrzebne są miejsca noclegowe – ale w wielu przypadkach autyzm nie stanowi problemu lub stanowi przewagę. Jak się angażujesz? Najpierw zapytaj i obserwuj. Co lubi twój autystyczny członek rodziny? Jak on lub ona chce dzielić się z tobą interesami? O ile to możliwe, obserwuj jego przewagę. Ponadto warto rozważyć niektóre z tych działań, które są popularne wśród osób z autyzmem o umiarkowanym i wysokim poziomie funkcjonowania. Hobby i zajęcia do wspólnej zabawy Gry wideo. Jak większość z nas wie, gry wideo są nie tylko dla dzieci – i mają wiele poziomów trudności i złożoności. Twoje autystyczne dziecko może bawić się samemu w Minecrafta lub Lego Harry’ego Pottera, ale to nie znaczy, że nie możesz się przyłączyć i wziąć udziału w zabawie. Zamiast zakładać, że nie jesteś pożądany (lub, że gry są dla ciebie zbyt trudne!), Poświęć trochę czasu na naukę lin, zadawanie pytań i angażowanie się. Jeśli Twoje dziecko dopiero zaczyna lub ma problemy ze skomplikowanymi grami, nie ma nic złego w graniu w bardzo proste gry. W rzeczywistości możesz nawet chcieć przełamać "klasyczne" gry z 1980 r. "Strzelaj do złych", ponieważ są proste, łatwe i zawierają tylko dwa przyciski! Kto wiedział, że garść plastikowych klocków może stać się pełnowymiarowym, międzynarodowym medium artystycznym i naukowym? Jeśli twoje dziecko z autyzmem jest fanem lego (i wielu z nich), twoje opcje są nieskończone. Zbuduj z planów i diagramów. Stwórz własne miasta. Zobacz film Lego. Przejdź do konwencji Lego. Zaangażuj się w Lego Mindstorms, a następnie dołącz do klubów i rywalizuj. Idź do pokazów sztuki Lego. Możliwości są niesamowite! Pociągi. Jeśli jesteś Amerykaninem, możesz myśleć, że zapamiętanie numerów pociągów, rozkładów jazdy i specyfikacji jest dziwne. W Wielkiej Brytanii jednak obserwowanie pociągów jest działaniem na miarę czasu. Dołącz do swojego dziecka, ucząc się o pociągach. Przeglądaj muzea pociągów, w których prawdziwe pociągi (nie dziwi) wyglądają dokładnie tak, jak w programie telewizyjnym Thomas the Tank Engine. Oglądaj filmy związane z pociągami. Czytaj książki związane z pociągiem. Buduj modele pociągów. Przejrzyj układy modeli. Dołącz do klubu modelek. Anime. Zaskakująco duża liczba osób na widmie kocha anime – złożoną i bardzo ukochaną formę japońskiej animacji. Anime jest ogromny i jest wszędzie. Dołącz do swojego dziecka podczas oglądania, czytania i rysowania anime. Stwórz własne anime na komputerze. Idź (w kostiumie) na con anime. Większość szkół i społeczności ma nawet kluby anime, do których możesz dołączyć! SF / Fantasy. Fantastyka naukowa i fantasy są często bardzo interesujące dla osób z autyzmem. W zależności od poziomu zainteresowania i umiejętności, ludzie spektrum mogą uczyć się każdego szczegółu określonego "wszechświata", pisać własne historie, oglądać i przeglądać filmy, czytać komiksy, uczestniczyć w minusach, a nawet budować własne kostiumy. Istnieje cały świat możliwości dla hobbystów na wszystkich poziomach. Znajdź swojego wewnętrznego krzyżowca i zaangażuj się! Pływanie. Niezależnie od tego, czy nad oceanem, w jeziorze, przy basenie czy pod tryskaczem, zajęcia z wodą są zabawne dla prawie wszystkich. I podczas gdy niektórzy ludzie uczą się uderzeń, dołączają do zespołów pływackich lub stają się pływakami, wielu po prostu … idą i dobrze się razem bawią. Piesze wędrówki i spacery. Osoby z autyzmem rzadko są dobre w sportach zespołowych, ale wiele z nich ma dużo energii fizycznej i wytrzymałości. Jeśli Twoje dziecko z autyzmem należy do tej kategorii, rozważ wejście w piesze wędrówki i spacery. Na niektórych obszarach wędrówka oznacza wspinanie się na pobliską górę; w innych obszarach oznacza to chodzenie po ulicy. Tak czy inaczej, to świetna okazja, aby ćwiczyć i spędzać razem czas. Możesz również zabrać ze sobą lornetkę, aby obserwować ptaki, obserwować pociąg lub gapić się na gwiazdy – i pomyśleć o budowaniu kolejnego wspólnego zainteresowania. "Tworzenie". Wiele osób z autyzmem bardzo dobrze rozbraja i buduje urządzenia od budzików po małe silniki. Ta umiejętność jest wysoko ceniona w społeczności "Maker". Ta rosnąca społeczność angażuje członków społeczności w wymyślanie, tworzenie i dzielenie się prototypowymi urządzeniami, które robią wszystko, od podnoszenia i przenoszenia do nauczania i uczenia się. Twoje dziecko może być tylko początkującym twórcą, ale jego umiejętności mogą być dobrym sposobem na rozpoczęcie. Rozwiązywanie Układanek. Wiele osób z autyzmem, nawet tych niewerbalnych, ma ogromny talent do układania puzzli i podobnych zagadek. To popularne hobby – i można je udostępniać w domu samemu, z grupą przyjaciół, a nawet w otoczeniu klubowym. Pielęgnacja wszyscy na widmie kochają zwierzęta, ale ci, którzy są zainteresowani, są bardzo zainteresowani! Rozważ podzielenie się tym zainteresowaniem poprzez działania, które mogą obejmować jazdę konną, opiekę nad zwierzętami, wolontariat w centrach przyrodniczych, opiekę nad kociętami lub szczeniętami, dołączenie do 4-H lub pracę w lokalnej farmie.

jak się bawić z dzieckiem autystycznym