🎳 Dziecko Z Mutyzmem Wybiórczym W Przedszkolu

Program edukacyjno-terapeutyczny dla dziecka z mutyzmem wybiórczym przeznaczony dla uczennicy pierwszej klasy edukacji wczesnoszkolnej szkoły podstawowej w Stasinie. Idea wiodąca programu. Komunikacja werbalna, jest najważniejszym sposobem porozumiewania się ludzi. Jest to zjawisko wyłącznie ludzkie i jest ono bardzo złożone. Rozmowy z B., Czyli o tym jak mutyzm wybiórczy u dorosłych nie znika bez odpowiedniego wsparcia. 9 czerwca 2022 / Historia prawdziwa, Mutyzm wybiórczy. Jeśli jesteś mamą dziecka z mutyzmem wybiórczym, pewnie nie raz słyszałaś zapewnienia, żeby się nie martwić i dać dziecku czas. Że wyrośnie. Albo że będzie starsze i odważniejsze. "MUTYZM WYBIÓRCZY - DIAGNOZA I TERAPIA" 30.06 - oto tytuł naszego szkolenia, które odbędzie się już w przyszłą sobotę! MAMY JESZCZE WOLNE MIEJSCA! Dzieci z mutyzmem chętnie rozmawiają z wybranymi osobami, jednakże w przypadku innych osób milczą. Mutyzm jest fobią, dzieci obawiają się odezwać, głośna wypowiedź jest dla nich tak trudna, że wpadają w panikę. U dziecka poziom lęku rośnie w niektórych sytuacjach, np. bawiąc się rozmawia z innymi dziećmi, jednak milknie po • Jeżeli Twoje dziecko swobodnie rozmawia w domu ale milczy lub nie rozmawia swobodnie w przedszkolu, szkole czy innych sytuacjach społecznych. • Twoje • Twoje dziecko przy tym może mieć problemy z jedzeniem i korzystaniem z toalety na terenie przedszkola, szkoły. To nie MW, on jest uparty i manipuluje – dziecko z mutyzmem wybiórczym bardzo chce mówić, ale lęk, który odczuwają paraliżuje i sprawia, że pojawiają się mechanizmy obronne każące unikać sytuacji, która je przeraża. Dlatego te same dzieci, które w szkole czy przedszkolu nie mówią, w miejscu, gdzie czują się bezpiecznie i gdzie Pojawia się na ogół u dzieci między 3 a 5 rokiem życia. Dziecko z mutyzmem wybiórczym może mieć problemy z nawiązywaniem kontaktu wzrokowego, nie uśmiechać się i nie zdradzać emocji. Mogą też przejawiać inne zachowania lękowe: ssać palca, obgryzać paznokcie, gryźć końcówki włosów albo rękawy. przychodzą one dziecku z mutyzmem wybiórczym z ogromną trudnością i „opanowuje” je, kiedy pokona lęk przed mówieniem, pod koniec terapii. Może wydawać się, że dziecko z MW jest niegrzecznie, a w istocie jego zachowanie nie jest zamierzone. Dziecko z mutyzmem wybiórczym - charakterystyka zjawiska oraz sposoby przeciwdziałania trudnościom. komunikacyjnych, b¹dŸ jeœli terapia w przedszkolu/szkole jest mo¿liwa wy³¹cz- Przeważnie dzieci z mutyzmem są w normie intelektualnej, zazwyczaj nie mają trudności dydaktycznych, a często w sytuacjach, gdy mowa nie jest wymagana, mogą odnosić sukcesy szkolne. Niektóre dzieci z mutyzmem wybiórczym mają problemy z jedzeniem na terenie szkoły i korzystaniem z toalety. Mutyzm wybiórczy u nastolatka – opowieść mamy .. 133 Maria Bystrzanowska Terapia dziecka z mutyzmem wybiórczym w przedszkolu prowadzona przez rodzica przy wsparciu koordynatora online Książka Mutyzm wybiórczy Poradnik dla rodziców, nauczycieli i specjalistów - Maria Bystrzanowska już za 46,60zł i wysyłką od 0zł MugHd. Autor: Pedagogika Specjalna - portal dla nauczycieliOpublikowano: 4 lutego 2018 roku. CZYM JEST MUTYZM? Termin mutyzm wywodzi się z języka łacińskiego i oznacza: niemy, milczący. W pedagogice, psychologii, logopedii, medycynie pojęciem tym określa się zaburzenie mowy polegające na braku lub znacznym ograniczeniu ekspresji oralnej (wypowiadania się spontanicznego oraz udzielania odpowiedzi na pytania) w sytuacjach społecznych, pomimo pełnego rozumienia mowy oraz możliwości werbalnego porozumiewania się na piśmie. Oznacza to, że osoba dotknięta mutyzmem rozumie mowę innych ludzi, ma potrzebę komunikowania się werbalnego z otoczeniem, umie ubrać swoje myśli w odpowiednie słowa, ale nie jest w stanie ich wypowiedzieć. Objawy omawianego zaburzenia najczęściej obserwuje się w okresie, kiedy dziecko rozpoczyna uczęszczanie do przedszkola lub naukę w szkole, to jest pomiędzy a 8. rokiem życia. Mutyzm występuje zdecydowanie częściej u dziewczynek aniżeli u chłopców. Diagnoza mutyzmu powinna wynikać z wieloaspektowej analizy psychicznego i somatycznego funkcjonowania dziecka dokonanej przez logopedę, psychologa, neurologa, psychiatrę. TYPOLOGIA MUTYZMU Uwzględniając etiologię omawianego zaburzenia, rozróżnia się mutyzm organiczny, funkcjonalny oraz funkcjonalny o podłożu organicznym. Przyczynami mutyzmu organicznego są wady w zakresie budowy anatomicznej, uszkodzenia lub zaburzenia funkcjonowania aparatu mowy (krtani, podniebienia, języka, szczęk) bądź obszarów mózgu odpowiedzialnych za mowę. Mutyzm organiczny eliminuje się poprzez leczenie laryngologiczne oraz terapię logopedyczną (ćwiczenia prawidłowej wymowy). Mutyzm funkcjonalny ma podłoże psychiczne. Jego źródłem jest odczuwany przez dziecko bardzo silny lęk i brak poczucia bezpieczeństwa. Wyróżnia się trzy typy mutyzmu funkcjonalnego: całkowity, okresowy – sytuacyjny, selektywny. Mutyzm całkowity występuje, gdy dziecko nie mówi w ogóle, w żaden sposób, w żadnej sytuacji, do nikogo. Jego komunikacja z otoczeniem odbywa się jedynie poprzez mimikę, gesty, nieartykułowane dźwięki lub bezgłośny szept. Z okresowym mutyzmem sytuacyjnym mamy do czynienia, gdy brak lub ograniczenie mowy ma charakter przejściowy i stanowi reakcję dziecka na konkretną, trudną, stresującą, traumatyczną dla niego sytuację. Ten typ zaburzenia często mija samoistnie, gdy zniknie stres, który je wywołał. Dziecko cierpiące na okresowy mutyzm sytuacyjny komunikuje się z otoczeniem niewerbalnie (mimika, gesty) lub za pomocą słów wyrażanych pisemnie. O mutyzmie selektywnym (wybiórczym) mówi się, gdy dziecko wybiera sytuacje i osoby, w obliczu których normalnie komunikuje się werbalnie oraz okoliczności i postacie, przy których przestaje mówić. Aby postawić rozpoznanie mutyzmu selektywnego, muszą zaistnieć następujące warunki: dziecko w pełni rozumie mowę innych ludzi; zahamowanie mowy trwa ponad miesiąc, nie licząc pierwszego miesiąca pobytu dziecka w przedszkolu, szkole; sytuacje i osoby, w odniesieniu do których dziecko zachowuje mowę lub traci ją, przejawiają względnie stały wzorzec, są powtarzalne i przewidywalne; wykluczone zostały inne schorzenia: niepełnosprawność intelektualna, afazja, autyzm, zaburzenia psychotyczne, wady słuchu. Z mutyzmem funkcjonalnym o podłożu organicznym mamy do czynienia, gdy na uwarunkowania organiczne nakładają się wtórne w stosunku do nich czynniki psychologiczne: np. dziecko sepleniące, jąkające się rezygnuje z komunikacji werbalnej, ponieważ obawia się kompromitacji. W praktyce najrzadziej diagnozuje się mutyzm organiczny oraz funkcjonalny całkowity. Najczęściej natomiast mamy do czynienia z mutyzmem funkcjonalnym selektywnym. Dlatego też jemu poświęcona zostanie dalsza część materiału. ISTOTA I ETIOLOGIA MUTYZMU SELEKTYWNEGO Najbardziej charakterystyczną cechą mutyzmu selektywnego jest fakt, że dziecko wybiera okoliczności i osoby, w obliczu których komunikuje się werbalnie oraz sytuacje i postacie, przy których przestaje mówić. Najczęściej dzieci te normalnie rozmawiają z członkami rodziny, w domu, a milkną przy obcych osobach dorosłych, poza domem. Wśród obcych, poza domem dzieci te nie mówią wcale lub wypowiadają zaledwie kilka prostych słów mocno ściszonym głosem, z wyraźnym ograniczeniem kontaktu wzrokowego. Przejawiają przy tym wiele symptomów lęku: zachowują dystans wobec otoczenia, a gdy ktoś próbuje nawiązać z nimi kontakt werbalny, unikają kontaktu wzrokowego, zastygają nieruchomo (często w nienaturalnej pozie), nie wyrażając żadnych emocji, albo reagują intensywnie, gwałtownie: płaczem, ucieczką, agresją, ssaniem palców, obgryzaniem paznokci, dotykaniem włosów, szarpaniem swojej odzieży. Bardzo często zdarza się także, że poza domem, w oddaleniu od osób bliskich, podczas stresujących sytuacji społecznych u dzieci z mutyzmem wybiórczym pojawiają się dodatkowe problemy: trudności ze spożywaniem posiłków, korzystaniem z toalety, nadwrażliwość na pewne bodźce sensoryczne, dolegliwości somatyczne (nudności, wymioty, bóle głowy, bóle brzucha, przyspieszony oddech). Mutyzm selektywny nie tylko mocno zaburza zwykłe, codzienne funkcjonowanie dziecka, ale w niektórych sytuacjach może nawet stanowić zagrożenie dla jego zdrowia i bezpieczeństwa. Zdarza się bowiem, że dotknięte tym syndromem dzieci nie sygnalizują otoczeniu swoich potrzeb fizjologicznych (głodu, pragnienia, zimna, przegrzania, bólu, złego samopoczucia), a w sytuacjach zagrożenia nie proszą o pomoc. Mutyzm wybiórczy jest zaburzeniem psychogennym, co oznacza, że ma przede wszystkim podłoże psychiczne. Jego źródłem jest odczuwany przez dziecko bardzo silny lęk i brak poczucia bezpieczeństwa. W literaturze przedmiotu podkreśla się, że mutyzm może mieć także komponentę genetyczną. Zwolennicy tej koncepcji uważają, że dziecko rodzi się z genetycznymi predyspozycjami do nadwrażliwości, bojaźliwości, lęku, a sytuacja stresowa, w której się znajduje, wyzwala te objawy. Sytuacją stresową dla dziecka może być: negatywna reakcja otoczenia na jego wypowiedzi, separacja od rodziców, utrata bliskiej osoby, wszelkiego rodzaju silne, trudne przeżycia psychiczne. Specjaliści zajmujący się mutyzmem podkreślają zgodnie, że milczenie dziecka dotkniętego tym zaburzeniem nie wynika z jego złej woli, nie jest tożsame z nieśmiałością, nie stanowi próby manipulowania otoczeniem. Mutyzm jest skutkiem bardzo silnego lęku przed mówieniem. Interakcje werbalne wywołują u dziecka tak intensywny stres, że staje się ono niejako sparaliżowane, ma uczucie zaciśniętego gardła i fizycznie nie jest w stanie wydobyć z siebie głosu. Dziecko nie potrafi zapanować nad tymi odczuciami, więc przestaje mówić. W ten sposób próbuje zredukować napięcie i lęk pojawiające się w sytuacjach komunikacyjnych. Reasumując, dziecko dotknięte mutyzmem nie milczy z wyboru, lecz dlatego, że nie może mówić. Bardzo chciałoby uczestniczyć w życiu społecznym i normalnie komunikować się z otoczeniem, ale fizycznie nie jest w stanie tego uczynić. LECZENIE MUTYZMU SELEKTYWNEGO Mutyzm selektywny rozwija się stopniowo. Dlatego istotne jest, by jego leczenie rozpocząć jak najwcześniej, w początkowym stadium, zanim odruch milczenia nie utrwali się. Podstawowym celem terapii mutyzmu wybiórczego jest przywrócenie dziecku umiejętności werbalnego komunikowania się z ludźmi w rozmaitych sytuacjach społecznych. Leczenie mutyzmu selektywnego należy prowadzić w oparciu o następujące zasady: terapię trzeba rozpocząć jak najszybciej; sposób leczenia musi być zindywidualizowany, dostosowany do aktualnych potrzeb i możliwości dziecka; terapia powinna być prowadzona w oparciu o pozytywną relację dziecka z terapeutą, w bezpiecznym dla dziecka otoczeniu oraz atmosferze akceptacji, życzliwości i cierpliwości; należy zaangażować do współpracy wszystkie środowiska, w jakich funkcjonuje dziecko (osoby z otoczenia dziecka muszą zaakceptować jego zachowanie oraz nauczyć się powstrzymywać od wyrażania krytyki, gniewu, rozczarowania w związku z jego problemem); terapia powinna mieć charakter kompleksowy, obejmować nie tylko milczenie, ale wszystkie zaburzone na tle lękowym obszary funkcjonowania dziecka. Terapia mutyzmu wybiórczego powinna obejmować: eliminację objawów (usuwanie, wygaszanie zachowań, reakcji wzmacniających, podtrzymujących zaburzenie); kształtowanie, przyswajanie nowych, korzystnych dla funkcjonowania społecznego i komunikacyjnego dziecka reakcji i zachowań; umożliwienie dziecku wyrażania przeżywanych trudnych emocji różnymi, konstruktywnymi sposobami (np. aktywność twórcza); zmniejszanie poziomu lęku i stresu u dziecka; pomoc dziecku w radzeniu sobie z przeżywanym lękiem; naukę relaksacji; wzmacnianie u dziecka poczucia własnej wartości i pewności siebie w sytuacjach społecznych; trening umiejętności społecznych i komunikacyjnych (inicjowania i podtrzymywania konwersacji, nawiązywania i utrzymywania kontaktu wzrokowego); stopniowy rozwój komunikacji dziecka (od niewerbalnej do słownej); powolne, sukcesywne przywracanie dziecku zdolności mówienia (od najprostszych dźwięków do mowy całkowitej). W leczeniu niektórych ciężkich postaci mutyzmu selektywnego korzystne może być okresowe zastosowanie farmakoterapii celem zredukowania poziomu lęku u dziecka. Leczenie farmakologiczne nie może być jednak zasadniczym elementem terapii. Powinno jedynie stanowić wstęp do niej lub uzupełniać ją w początkowej fazie. ZASADY POSTĘPOWANIA Z DZIECKIEM CIERPIĄCYM NA MUTYZM WYBIÓRCZY Niezależnie od oddziaływań korekcyjnych podejmowanych przez terapeutę, każdy człowiek mający kontakt z dzieckiem cierpiącym na mutyzm wybiórczy może wspomagać proces jego porozumiewania się. W tym celu powinien przestrzegać następujących zasad: nie wolno pytać dziecka, dlaczego nie mówi; nie należy zwracać nadmiernej uwagi na milczenie dziecka; trzeba przekonać dziecko, że rozumiemy i akceptujemy jego lęk przed mówieniem; należy zapewnić dziecko, że może liczyć na nasze wsparcie w zakresie komunikacji z otoczeniem oraz radzenia sobie z lękiem; nie wolno w żaden sposób zmuszać dziecka do mówienia; w każdej trudnej sytuacji komunikacyjnej należy przypominać dziecku, że jego milczenie jest zjawiskiem chwilowym, które na pewno przeminie; musimy uprzedzać dziecko o przyszłych trudnych, nowych, stresujących sytuacjach, by wyeliminować element zaskoczenia; powinniśmy ustalić wspólnie z dzieckiem sposoby zastępczej i uzupełniającej komunikacji niewerbalnej na wypadek zaistnienia sytuacji trudnych; należy zapobiegać izolacji dziecka od rówieśników, pomagając mu najróżniejszymi sposobami nawiązywać relacje z nimi; trzeba organizować dziecku normalne warunki komunikacyjne, identycznie jak w przypadku jego zdrowych rówieśników; nie wolno pozbawiać dziecka możliwości kontaktów z nieznajomymi ludźmi ani ograniczać mu okoliczności sprzyjających poznawaniu nowych osób; zwracając się do dziecka nie należy oczekiwać natychmiastowej reakcji, trzeba dać mu dużo czasu na ewentualne udzielenie odpowiedzi; należy unikać uporczywego patrzenia na dziecko, nawiązywania z nim intensywnego kontaktu wzrokowego, gdy zwracamy się do niego lub oczekujemy na jego odpowiedź; jeśli dziecko zdecyduje się przemówić, nie powinno się przejawiać intensywnych reakcji, które mogłyby je spłoszyć – trzeba delikatnie, w miarę możliwości naturalnie, kontynuować rozmowę; nie wolno prosić, by dziecko powiedziało coś jeszcze raz, głośniej lub wyraźniej. Źródła: Barbara Ołdakowska-Żyłka, Katarzyna Grąbczewska-Różycka , Mutyzm wybiórczy – dzieci uwięzione w ciszy, Oficyna MM, 2016 Autor: Elżbieta Wika Pedagogika Specjalna – portal dla nauczycieli MUTYZM WYBIÓRCZY – CZYM JEST? METODY PRACY W PRZEDSZKOLU / SZKOLE / DOMU. Mutyzm wybiórczy – istota zjawiska Mutyzm wybiórczy jest jedną z postaci fobii społecznej; wynika on z współdziałania czynników biologicznych, środowiskowych i indywidualnych predyspozycji dziecka (Popek, 2005). Jest to zaburzenie lękowe dotyczące lęku przed mówieniem w niektórych miejscach, w stosunku do niektórych osób oraz w sytuacjach, w których oczekiwane jest mówienie, odpowiadanie na zadawane pytania, zadawanie pytań, kierowanie próśb. Zaburzenie to jest umieszczone w klasyfikacji ICD-10 (Międzynarodowa Statystyczna Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych) pod numerem F (za: Bystrzanowska, W: Charakterystyczne objawy mutyzmu wybiórczego, zgodne z klasyfikacją ICD-10, DSM IV (Bystrzanowska, Mutyzm Wybiórczy, Poradnik dla rodziców, nauczycieli, specjalistów, Dziecko umie mówić, chce mówić, ale w pewnych sytuacjach po prostu nie może mówić. W specyficznych sytuacjach, czyli w strefie dyskomfortu psychicznego dziecko odczuwa lęk przed mówieniem, byciem słyszanym i czasem byciem widzianym podczas mówienia, nie inicjuje rozmowy, nie odpowiada na pytania. W bezpiecznym otoczeniu, najczęściej w domu, dziecko mówi bez problemu. Czas trwania przekracza jeden miesiąc w przedszkolu/szkole, nie należy brać pod uwagę pierwszego miesiąca przeznaczonego na adaptację. Brak mowy nie wynika z braku wiedzy lub nieznajomości języka. Braku mowy nie da się wyjaśnić przez inne zaburzenia komunikacji lub nieprawidłowości. W ostatnim czasie, zgodnie z tendencją diagnostyczną w innych krajach obserwuje się również podwójne diagnozy MW i ASD. Inne objawy, które mogą współtowarzyszyć MW (za Bystrzanowska, tamże): ogólna lękliwość; wzmożone napięcie mięśniowe, nieporadność, sztywność ruchów, bierność, brak swobody w zachowaniu; trudność w wyrażaniu swoich emocji, wzmożone napięcie emocjonalne; brak mimiki twarzy, czasem tiki, przygryzanie wargi, wkładanie palców do buzi, przygryzanie rękawów lub kołnierzyków; unikanie kontaktu wzrokowego; brak reakcji na polecenie wypowiedziane przez osobę obcą; nadwrażliwość słuchowa- na hałas, na dotyk, na tłum, czasem smak; wady wymowy i trudności językowe; trudności z jedzeniem- mogą dotyczyć miejsca spożywanych posiłków lub konsystencji pokarmów, smaków; trudności związane z korzystaniem z toalety publicznej, przedszkolnej, szkolnej. Ponadto u niektórych dzieci obserwuje się perfekcjonizm oraz obawę, że nie jest się idealnym, a czynności, które wykonują nie są wystarczająco doskonałe. Występuje również pewien schematyzm w działaniu, niechęć do nowości, chociażby w zakresie nowych smaków, potraw, niechęć do zmian (np. Ubrania, porządku dnia). Schematyzm zapewnia dziecku poczucie bezpieczeństwa. Każda niezapowiedziana zmiana to dodatkowy stres, który wzmaga lęk. U każdego dziecka z MW objawy mogą mieć różne nasilenie, a co za tym idzie- mogą mieć inny zakres i obejmować różną liczbę miejsc, w których nie rozmawia, a także może być na innym etapie wychodzenia lęku przed mówieniem lub pogłębiania zaburzeń. Każde dziecko z MW ma swoje pole swobodnego zachowania i mówienia, w którym czuje się komfortowo. W strefie komfortu pozostaje normalnym dzieckiem, czyli rozmawia, śmieje się, żartuje, dokazuje, psoci. Czuje się swobodnie pod względem aktywności ruchowej (tamże, Obraz MW u dziecka zależy od długości trwania zaburzenia i stopnia nasilenia objawów, rozległości strefy dyskomfortu i podatności dziecka na oddziaływania terapeutyczne oraz od współwystępujących zaburzeń. Każde dziecko z MW jest inne, niektóre z nich boją się chodzić do szkoły i mają wady wymowy, niektóre z nich nie są ciche i nieśmiałe, nie czują lęku społecznego. Biorąc pod uwagę natężenie objawów, wyróżnia się: mutyzm ciężkiego stopnia– osoby te nie są w stanie mówić w przedszkolu/szkole, nie odzywają się w ogóle do większości osób; mogą zwracać się na placu zabaw do dzieci, ale nie mówią do nich w klasie, gdzie mogą być słyszane przez inne osoby; mutyzm lekkiego stopnia– mówią ciszej niż inni, nie zawsze milczą w szkole; mogą sygnalizować swoją obecność, np. Czytać przy całej klasie, rozmawiać z jednym nauczycielem, lecz z innymi niekoniecznie; nie inicjują swobodnej rozmowy z innymi, niechętnie utrzymują kontakt wzrokowy (tamże, Osoby z lekką postacią MW wymagają takiej samej terapii i takiego samego wsparcia w środowisku domowym i edukacyjnym, jak osoby z ciężką postacią MW (tamże, Istnieją współwystępujące z MW zaburzenia. Na podstawie ankiet przekazanym 100 rodzicom dzieci z MW określono, co następuje (Bystrzanowska 2012): Tabela 1. Dzieci z mutyzmem wybiórczym, a inne współistniejące zaburzenia (tamże Opis zaburzenia Liczba dzieci na 100 Dziecko z MW (z lękiem przed mówieniem i wzmożonym napięciem emocjonalnym) bez innych zaburzeń 27 Dziecko z MW oraz z wadą wymowy 31 Dziecko z MW oraz z nadwrażliwością dotykową 29 Dziecko z MW oraz z trudnościami z jedzeniem w niektórych miejscach 21 Dziecko z MW oraz z trudnościami z jedzeniem dotyczącymi wybiórczości jedzenia (smak, konsystencja, rodzaje potraw) 41 Dziecko z MW oraz nadwrażliwością słuchową 3 Dziecko z MW i Zespołem Aspergera 7 Dziecko z MW oraz z innymi chorobami przewlekłymi 1 Wnioski wynikające z badań u dzieci z MW oprócz lęku przed mówieniem i wzmożonym napięciem emocjonalnym występują trudności zarówno w zakresie wybiórczości jedzenia, jak i miejsca, w którym są w stanie spożyć posiłek; spora grupa dzieci z MW ma również wadę wymowy, co często jest trudne do zdiagnozowania dla specjalistów i stanowi duże utrudnienie w terapii; nadwrażliwość dotykowa jest sporym utrudnieniem w codziennym życiu; większa częstotliwość MW u dziewczynek; najliczniejszą grupę dzieci z MW stanowią dzieci w wieku 5-6 lat, jako że jest to wiek obowiązku przedszkolnego oraz istnieje konieczność przeprowadzania diagnoz; diagnozowalność MW w młodszym wieku jest mniejsza; dzieci w wieku 7-8 lat również stanowią dużą grupę dzieci z MW, co może wynikać z braku wcześniejszej diagnozy, niskiej świadomości społecznej MW, braku profesjonalnej pomocy lub ciężkiej postaci MW; dzieci powyżej 8 których nie jest zbyt dużo, prawdopodobnie nie otrzymały fachowej pomocy lub ich MW ma postać ciężką. WNIOSEK: Im wcześniejsza diagnoza i wcześniej uruchomiona fachowa terapia tym większa szansa na minimalizowanie objawów MW! Czym różnią się między sobą osoby z MW? (tamże, stopniem MW (lekki lub ciężki) i okresem milczenia w danej placówce; zakresem miejsc, osób i sytuacji, w których osoby rozmawiają, bądź nie rozmawiają; sposobem i jakością komunikacji niewerbalnej:gestami, mimiką, pismem; strefą komfortu dotyczącą swobodnego zachowania; współistniejącymi zaburzeniami (np. Lękowymi, emocjonalnymi, mowy i języka oraz różnymi nadwrażliwościami itd.); stopniem osiągnięć komunikacyjnych (w przypadku osób objętych terapią). Mutyzm Wybiórczy- metody terapii Kluczową sprawą w terapii dziecka z MW jest wczesna interwencja, czyli wprowadzenie oddziaływań terapeutycznych i naprawczych z chwilą zaobserwowania u dziecka pierwszych objawów MW. Wczesna terapia powinna być raczej modyfikacją zachowań wszystkich osób z otoczenia dziecka. Celem takiej modyfikacji powinno być wspieranie, pomaganie i likwidacja lęku, bądź nie pogłębianie go w trudnych i nowych dla dziecka sytuacjach (tamże Co powinni robić rodzice? (tamże pozwolić dziecku czuć, że jest dla nich ważne, nie powinni mówić o jego problemach przy nim, muszą dać mu możliwość wyboru, np. Przy zakupach: smak lodów, kolor bluzki lub spodni, nie mogą decydować za dziecko o jego zainteresowaniach, powinni szanować jego wybory i decyzje, a także uczyć wyrażania swojego zdania; dążyć do akceptacji swojej osoby przez dziecko, uczyć przekonania o własnej wartości i godności, akceptować wszystkie jego emocje- również te negatywne, dziecku może się coś nie podobać, ono ma prawo czegoś nie lubić; nie zmuszać dziecka do mówienia w danej chwili, nie wyręczać, a więc nie mówić za dziecko, nie pytać codziennie, czy dziś będzie mówić w szkole; doceniać wkład i wysiłek włożony w zadanie, zabawę, nie oceniać ciągle, nie porównywać z lepszymi i bardziej sprawnymi rówieśnikami, na codzień nieco obniżyć wymagania, aby dziecko z MW mogło im sprostać, unikać perfekcjonizmu w różnych dziedzinach i sytuacjach; przestać bacznie obserwować dziecko, nie zadawać pytań dotyczących niemówienia, pozwolić na aktywność werbalną wszędzie, gdzie tylko będzie chciało rozmawiać czy monologować, słuchać, przytakiwać (np. W samochodzie, na spacerze, w sklepie itd.) w domu trzeba pozwolić dziecku na opowiadanie o swoich zainteresowaniach, filmach, bajkach i grach, emocjach, przeżyciach, kłótniach z rodzeństwem; należy zaobserwować kiedy i w jakich okolicznościach dziecko jest gotowe do takich konwersacji, następnie powinno się stwarzać okazję do ich częstych powtórzeń; powinni być pogodni, nie mogą być „policjantami” swoich dzieci, nie należy czynić uwag dotyczących sposobu jedzenia, picia, kruszenia, mówienia bez składu, nie wolno zadawać bezpośrednich pytań, czy zmuszać do mówienia zwrotów grzecznościowych, na te wszystkie uwagi będzie jeszcze czas; muszą być wytrwali, cierpliwi, a gdy dziecko zacznie mówić w miejscach poza strefą bezpieczną, powinni to przyjąć w sposób naturalny, bez większego entuzjazmu; w domu, w szkole, w gabinecie powinno być po prostu wesoło, śmiesznie, aby skutecznie zmniejszyć napięcie, lęk i nacisk na perfekcjonizm, który jest charakterystyczny dla dzieci z MW. Techniki behawioralne pracy z MW (tamże s. 67-71): wygaszanie bodźca– w metodzie tej nie zmienia się treść ćwiczeń, ale zmieniają się osoby, z którymi dziecko rozmawia, a także otoczenie, w którym odbywają się ćwiczenia, rozmowy; oswajamy dziecko z miejscem i osobami w przedszkolu/szkole, w domu (Przykład: metodą małych kroków koordynator- osoba odpowiedzialna za przewodniczenie terapii dziecka w placówce- zbliża się do klasy, w której mama rozmawia z dzieckiem; następnie dziecko z mamą określają, w jaki sposób i w jakim tempie koordynator zbliża się do klasy, w której dziecko rozmawia; początkowo koordynator jest za drzwiami, drzwi do klasy początkowo zamknięte, później uchylone/otwarte, koordynator stoi w drzwiach tyłem/bokiem/przodem; po chwili koordynator dołącza do ćwiczeń w mówieniu; zaczynają na początku od ciągów zautomatyzowanych, czyli komunikatów z niskim obciążeniem, np. Wspólne liczenie do 10, naprzemienne liczenie. Powinno się przechodzić stopniowo do innych zadań delikatnie zwiększając obciążenie komunikacyjne zgodnie z ustaloną wcześniej drabiną zadań). (tamże Tabela 2 Przykładowa drabina zadań (tamże 6. Odpowiedzi zawierają opcje do wyboru Trawa jest zielona czy fioletowa? Wolisz ciastko czy czekoladę? Koty miauczą czy szczekają? Lubisz pogodę deszczową czy słoneczną? Tutaj przyklejamy nagrody NIE WIEM Czy wiesz ile mam lat? Czy wiesz co teraz robi Twoja mama? 4. Odpowiedzi: TAK/NIE Czy Ty masz na imię Angelika? Czy koleżanka ma na imię Ola? Czy dzisiaj świeci słońce? Czy koty miauczą? Czy pieski szczekają? Czy krowy latają? Czy śnieg jest biały? 3 Nazwać figury i kolory 2 Wymienić pory roku 1 Liczenie do 10 (wspólnie, naprzemiennie i każdy osobno) Po wykonaniu zadania dziecko zaznacza swoje sukcesy werbalne. Zajęcia takie nie mogą być zbyt długie i stresujące. Opisana metoda to sliding-in, tzw. Metoda małych kroków– polega na delikatnym i stopniowym wślizgiwaniu się nowej osoby, z którą do tej pory dziecko z MW nie rozmawiało i przyłączaniu się jej do wspólnej rozmowy. (tamże Modelowanie- metoda ta opiera się na społecznym uczeniu się, nabywaniu reakcji poprzez obserwacje modela. W metodzie modelowania nie zmienia się odległość między rozmówcami, ale sposób komunikacji między nimi. Przykład: Zaczynamy od komunikatów niewerbalnych typu: „pokaż, gdzie jest piesek”, „podaj książkę”, „wskaż dziewczynkę ze smutną buźką, a teraz z uśmiechniętą”. Następnie podczas ćwiczeń oddechowych zaczynamy na początku wytwarzać odgłosy niewerbalne (zwierząt, maszyn, pojazdów), następnie pojedyncze głoski, sylaby, słowa, zdania stopniowo zwiększając siłę głosu. Ćwiczenia te odbywają się w obecności koordynatora, a potem z samym koordynatorem; w miarę upływu czasu zwiększamy kontakt wzrokowy z dzieckiem i stawiamy adekwatne dla dziecka cele (tamże s 70). Pracując z dzieckiem i z nowym rozmówcą od razu w nowym gabinecie, gdy dziecko bez problemu wchodzi w kontakt niewerbalny, a następnie werbalny z nową osobą (tak jest w przypadku małych dzieci do 6-7 mówimy o nieformalnym sliding in, czyli o bezpośredniej pracy z nowym rozmówcą. Natomiast podczas formalnego sliding in nowa osoba musi stopniowo zbliżać się do gabinetu, w którym rozmawia dziecko z MW. W terapii MW z małymi dziećmi można korzystać jednocześnie z metody wygaszania bodźca (model nieformalny) i z metody modelowania (tamże Desensytyzacja– technika ta opiera się na konfrontowaniu pacjenta pozostającego w stanie relaksacji z bodźcem budzącym lęk, czyli stosowanie systematycznego odwrażliwienia. Terapia ta obejmuje trzy główne etapy: identyfikacja bodźców wywołujących lęk, ich hierarchizacja i odprężenie mięśni, czyli relaksacja. Będąc w stanie odprężenia, pacjent wyobraża sobie najsłabszy bodziec lękowy z listy, którą wcześniej przygotowano, a następnie przechodzi do kolejnych bodźców. Po pewnej liczbie takich posiedzeń osoba lękowa może już bez przeszkód wyobrazić sobie najbardziej przykre sytuacje lękowe ( Osoba z MW przyzwyczaja się do swoich umiejętności komunikacyjnych będąc w stanie relaksacji. Dzieje się tak na skutek zmniejszania intensywności reakcji lękowej, np. Podczas słuchania swojego nagranego głosu. Następnie osoba z MW pozwala odsłuchać koordynatorowi swoje nagranie (metoda przydatna dla starszych dzieci i młodzieży). Inne metody pracy z MW: od chóru do solo- metoda polegająca na angażowaniu dziecka w werbalną aktywność początkowo w większej grupie dzieci (np. Czytanie wiersza wspólnie przez całą klasę) i stopniowe ograniczanie liczebności tej grupy (np. Czytanie w parach), aż do osiągnięcia swobodnej komunikacji przez dziecko z MW ( technika trójkąta- opiera się na pracy w kręgu 3 osób (rodzic lub koordynator, dziecko z MW oraz inne dziecko), której celem jest stopniowe oswajanie dziecka z MW i zdejmowanie z niego lęku przed mówieniem. Składa się z 3 faz: 1sza-rodzic/koordynator komunikuje się werbalnie jedynie ze zdrowym dzieckiem; 2ga rodzic/koordynator komunikuje się werbalnie ze zdrowym dzieckiem oraz z dzieckiem z MW; 3cia dziecko z MW nawiązuje kontakt werbalny ze zdrowym dzieckiem (tamże); technika 5 sekund– fundamentem tej techniki jest zasada, że nie wyręczamy dzieci z MW, gdy ktoś zadaje im pytanie (tamże); Nie ma jednej skutecznej i uniwersalnej strategii terapii. Dostosowując działania do konkretnego dziecka należy przestrzegać kilku zasad. 5 etapów udanej terapii ( zgodnie z Przed rozpoczęciem terapii należy: – zdobyć wiedzę czym jest mutyzm wybiórczy i jakie są mechanizmy działania lęku; -terapia powinna być prowadzona w miejscu występowania problemu; najczęściej jest to szkoła lub przedszkole, dlatego należy znaleźć odpowiedniego koordynatora terapii dziecka; – Rada Pedagogiczna w szkole lub przedszkolu powinna być przeszkolona w zakresie postępowania z dzieckiem z MW; – trzeba zadbać o usuniecie czynników podtrzymujących; stosownie do wieku dziecka przeprowadzamy z nim rozmowę, informując go o celach terapii i planowanych działaniach; Podstawą udanej terapii jest zgodna współpraca w obrębie trójkąta rodzic – koordynator/placówka edukacyjna – dziecko. W praktyce jednak taka idealna sytuacja nie występuje często. Nie powinno to nas jednak zniechęcać do podejmowania działań. W takiej sytuacji należy po prostu dostosować nasze plany do zastanej sytuacji. Terapia dziecka trwa 24h/dobę i obejmuje głównie działania nieformalne prowadzone przez wychowawcę, koordynatora w przedszkolu/szkole oraz równoległe działania rodziców w domu oraz poza domem w kontaktach społecznych (tamże). Planowanie terapii: – należy znaleźć w placówce koordynatora, czyli osobę, która będzie ambasadorem dziecka w przedszkolu/szkole/placówce. Koordynator jako pierwszy będzie wprowadzany przez rodzica w proces terapii dziecka w placówce. Koordynatorem może zostać osoba z grona pedagogicznego (najczęściej psycholog/logopeda/wychowawca)- wiedza osoby nt. mutyzmu wybiórczego jest mniej istotna niż cechy osobowościowe, tj. Osoba otwarta, pełna empatii i życzliwa (tamże); – po zebraniu wszystkich informacji dotyczących dziecka (informacje od rodziców, nauczycieli, poradni psychologiczno-pedagogicznej, diagnozy specjalistycznej) zespół określa mocne i słabe strony dziecka; – nazywa się główne problemy; – ustala się bliższe i dalsze cele działania, a by ukierunkować pracę całego zespołu; ważne aby formy oddziaływań terapeutycznych uwzględniały aktualne możliwości dziecka; – specjalista przydziela konkretne działania rodzicom i nauczycielom; – specjaliści ( na bieżąco wspierają rodziców i nauczycieli dzieci z MW, prowadzą szkolenia całej kadry w danej placówce, inicjują grupy wsparcia; – każdy członek zespołu wykonuje przydzielone zadania, utrwala efekty ( Poradnik… Wdrożenie i realizacja terapii ( Monitorowanie Generalizacja mowy Zalecenia dla nauczycieli dziecka z zespołem Aspergera i mutyzmem wybiórczym (tamże Otoczyć dziecko fachową, ale dyskretną opieką. Wspierać, ale nie osaczać dziecka. Pomagać, ale nie wyręczać. Mieć dużo cierpliwości i zrozumienia, szczególnie w przypadku zachowań trudnych. Starać się usuwać bodźce lub nie prowokować sytuacji, które wyzwalają u dziecka złość i agresję. Wytłumaczyć dziecku, co spowodowało złość i uczyć alternatywnych sposobów jej rozładowywania. Współpracować ściśle z rodzicami dziecka, korzystać z wypracowanych już przez nich sposobów radzenia sobie w trudnych sytuacjach, aby reakcje otoczenia były spójne. Nazywać i rozpoznawać emocje. Uczyć rozpoznawania mowy niewerbalnej. Tłumaczyć zachowania niepożądane, umiejętnie zauważać pozytywne i empatyczne okazywanie uczuć wobec osób z otoczenia (kolegów, nauczycieli); Komunikaty słowne kierowane do dziecka powinny być krótkie, jednoznaczne, sugestywne i polecenia do wykonania powinny być zrozumiałe dla dziecka. Należy robić przerwy między wypowiedzianymi zdaniami, aby dziecko miało czas na ich przetworzenie. Nie należy zwracać uwagi na ton i melodię głosu dziecka. Dziecko czasem lepiej rozumie polecenie w formie napisanego tekstu. Jeżeli dziecko nie czyta, wówczas przy przekazywaniu polecenia można wykorzystać piktogramy lub kolorowe obrazki dla lepszego zrozumienia zadania. Rozwijać umiejętność rozumienia innych ludzi, siebie, sytuacji, uczyć interakcji społecznej z innymi. Dążyć do integracji z grupą rówieśniczą. Jeżeli dziecko obrazi słownie lub w inny sposób nauczyciela, wówczas nie należy krzyczeć, tylko należy wytłumaczyć, dlaczego nie należy tak postępować. Dążyć do podniesienia poczucia własnej wartości, unikać niespodzianek, nagłych zmian. Każda zmiana powinna być zaplanowana, żeby dziecko mogło oswoić się z myślą, że dziś będzie inaczej. Należy pamiętać, że dziecko ma problemy z kontaktem wzrokowym z rozmówcą, co nie oznacza, że nie słucha. Dziecko słyszy i doskonale rozumie otoczenie, tylko musi mieć czas na przetworzenie i udzielenie odpowiedzi. Należy zapewnić dziecku w miarę możliwości ciszę i wyeliminować dystraktory, które zakłócą odbiór i rozumienie mowy otoczenia. Należy często wyjaśniać znaczenie słów, powiedzeń. Umożliwić dziecku realizację jego zainteresowań; można je wykorzystać na zajęciach. Podczas pracy z grupą należy dopilnować, aby dziecko miało parę i mogło wykonać zadanie z rówieśnikiem. Budowanie kontaktów społecznych dziecka jest bardzo ważnym elementem oddziaływania wychowawczego. Jasno należy omówić zasady pracy w grupie, określić zachowania pożądane i niewłaściwe. Należy traktować dziecko z MW i ZA tak, jak inne dzieci. Nie mówić do innych o dziecku/uczniu przy nim. To, że nie mówi, nie znaczy, że nie myśli. Nie zmuszać ucznia do mówienia jeśli wiadomo, że w danej chwili nie może nic powiedzieć- gdy będzie gotowy, odpowie głośno na pytanie. Nie należy pytać go codziennie:”Czy dziś coś powiesz w przedszkolu/szkole?”. Nie powinno się traktować milczenia ucznia jako próby manipulacji i nie należy odbierać tego jako osobistej porażki. Nie wyręczać ucznia, kiedy ktoś go o coś zapyta, poczekać 5 sekund, on musi pomyśleć, zebrać siły, odblokować swoją napiętą krtań. Nie zadawać otwartych pytań, należy zamienić je na pytania zamknięte z możliwością odpowiedzi: tak, nie lub odpowiedzi niewerbalnej. Zachęcać ucznia do wyboru: kredkę czerwoną czy niebieską, on potrafi wskazać palcem. To pomaga mu zbudować pewność siebie, nie należy decydować za ucznia! Nie powinno się zmuszać ucznia do mówienia zwrotów grzecznościowych. On je zna, ale nie jest jeszcze gotowy, by je mówić. To jest trudne! Jeśli uczeń się odezwie należy zareagować naturalnie. Ukryć swoje zdziwienie i zachować się jakby mówił od zawsze. Opracowanie: Agnieszka Hanke na podstawie dostępnej literatury Literatura: Bystrzanowska M., Mutyzm wybiórczy. Poradnik dla rodziców, nauczycieli i specjalistów, Oficyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków 2017 Nowy rok szkolny, nowe wyzwania, nowa klasa (grupa w przedszkolu) – zbiór różnych osobowości, które muszą nauczyć się ze sobą i ze swoim wychowawcą współpracować, żeby proces edukacyjny przebiegał pomyślnie. Mija wrzesień, nawiązują się pierwsze przyjaźnie, dzieci coraz lepiej funkcjonują, są głośne, aktywne, z ochotą opowiadają o swoich zainteresowaniach. Z wyjątkiem jednego… Dlaczego nie odpowiada na pytania, nie bierze udziału w zabawach, trzyma się z boku, jakby chciało być niewidzialne? Wraz z kolejnymi tygodniami staje się coraz bardziej „nieobecne”… Co mu jest? Specyficzne trudności ucznia Mutyzm wybiórczy to zaburzenie o podłożu lękowym. Charakteryzuje się tym, że osoba nim dotknięta, pomimo pełnej zdolności werbalnego porozumiewania się, nie jest w stanie odezwać się (choć bardzo tego pragnie) w pewnych okolicznościach (najczęściej w szkole/przedszkolu przy zachowaniu swobodnej komunikacji w środowisku, w którym czuje się bezpiecznie – takim, jak dom rodzinny). Nie jest to jej zła wola, a mechanizm radzenia sobie z silnym stresem, który odczuwa w danej sytuacji społecznej. Należy pamiętać, że nie ma dwóch takich samych osób z mutyzmem wybiórczym, istnieje jednak pewien charakterystyczny zespół zachowań, których zaobserwowanie może nas skłonić do podejrzenia, że mamy do czynienia właśnie z tym zaburzeniem. To jest nie tylko brak mowy, ale także postawa ciała („zamrożenie”), niemożność spożycia posiłku, skorzystania z toalety, założenia stroju na lekcję wychowania fizycznego. Co ważne, mutyzmu wybiórczego nie da się utożsamić z nieśmiałością. Nieśmiałego dziecka nie „paraliżuje” lęk przed odezwaniem się. Bardzo ważne jest zrozumienie, że pozostawienie dziecka z mutyzmem wybiórczym samemu sobie, czekanie aż wyrośnie, niesie za sobą poważne konsekwencje, takie jak depresja, fobia społeczna, trudności edukacyjne, kłopoty ze znalezieniem pracy w dorosłym życiu. Podjęcie wczesnej interwencji jest kluczowe, aby dziecko mogło funkcjonować jak jego rówieśnicy. Nasza właściwa postawa: eliminacja czynników podtrzymujących, przyjazne komentowanie bez presji na mówienie, nie pomijanie dziecka, a włączanie go w klasowe życie (początkowo w czynności niewymagające komunikacji werbalnej) sprawia, że czuje się ono w naszym towarzystwie na tyle bezpiecznie, że zaczyna mówić bez lęku. Organizacja terapii dla dziecka nie jest skomplikowana, wymaga z naszej strony odrobiny zaangażowania, świadomości, co pomaga, chęci pogłębienia wiedzy odpowiednią lekturą. W tej chwili na polskim rynku wydawniczym są już pozycje warte uwagi, na czele z „Mutyzm wybiórczy. Kompendium Wiedzy” autorstwa Maggie Johnson i Alison Wintgens, wybitnych specjalistek z kilkudziesięcioletnim doświadczeniem w terapii mutyzmu wybiórczego. Rola nauczyciela w diagnozie Jeśli nauczyciel podejrzewa, że dziecko może mieć mutyzm wybiórczy, warto podzielić się swoim spostrzeżeniem z rodzicami, zaprosić na obserwację psychologa (zatrudnionego w placówce lub rejonowej poradni psychologiczno-pedagogicznej). Wielu rodziców może być zaskoczonych, że ich dziecko nie mówi w przedszkolu/szkole, ponieważ w domu funkcjonuje zupełnie inaczej. Dlatego pomocne może okazać się wypełnienie arkuszy obserwacji (można skorzystać z arkusza dostępnego na stronie Stowarzyszenia „Polskie Towarzystwo Mutyzmu wybiórczego” – pobierz tutaj). Rodzicom należy zasugerować przeprowadzenie badania w poradni psychologiczno-pedagogicznej, która po potwierdzeniu podejrzeń, skieruje dziecko na diagnozę do psychiatry. Na podstawie dokumentacji lekarskiej rodzice mogą ubiegać się w poradni o wczesne wspomaganie rozwoju dziecka (jeśli dziecko uczęszcza do przedszkola) bądź orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego ze względu na zagrożenie niedostosowaniem społecznym (gdy dziecko jest w szkole). Innym dokumentem umożliwiającym zorganizowanie pomocy będzie opinia o potrzebie objęcia dziecka pomocą psychologiczno-pedagogiczną. Organizacja pomocy na terenie przedszkola i szkoły Przed rozpoczęciem terapii na terenie placówki, warto zorganizować spotkanie z całą kadrą, aby przekazać wszystkim pracownikom wskazówki, co do postępowania z dzieckiem dotkniętym zaburzeniem mutyzmu wybiórczego. Niezwykle istotna jest współpraca z rodzicami i przekazywanie sobie na bieżąco informacji o postępach (rodzice pracują równolegle nad mutyzmem wybiórczym dziecka poza przedszkolem/szkołą), monitorowanie planu terapeutycznego i wprowadzanie w razie potrzeby stosownych modyfikacji. Koordynatorem działań na linii przedszkole/szkoła – dom może zostać pracujący w placówce logopeda, pedagog czy psycholog. Oddziaływanie dzielimy na formalne i nieformalne. Jeśli mutyzm wybiórczy zdiagnozowany jest dość szybko (gdy dziecko jest jeszcze w przedszkolu) w wielu przypadkach wystarczy usunięcie czynników podtrzymujących, do najczęstszych należy skupianie uwagi na niemówieniu dziecka (np. poprzez zadanie pytania „Czy dziś się do mnie odezwiesz?”. Tego typu komunikaty trzeba zastąpić przyjaznym komentowaniem, np. „Będziemy się dziś świetnie bawić”). Częstym zachowaniem, które również nie jest pomocne, jest usilne wpatrywanie się w dziecko w oczekiwaniu na odpowiedź. Uczeń musi otrzymać od nas sygnał, że zgadzamy się na to, że odezwie się, gdy będzie gotowy, a do tego czasu akceptujemy jego niewerbalne formy wypowiedzi. Gdy pracujemy z dzieckiem formalnie (techniki formalne stosujemy częściej u starszych dzieci, mniej więcej od 6. r. ż.), musimy zacząć od przekazania mu informacji, w jakim celu będziemy się spotykać, gdzie i jak często (skuteczne są 15 minutowe sesje minimum 3 razy w tygodniu). W sposób zaplanowany i uzgodniony z dzieckiem w czasie odbywania sesji poszerzamy krąg rozmówców. Mity dotyczące mutyzmu wybiórczego W dostępnym w Internecie wykładzie Selective Mutism: Giving Kids a Voice with Dr. Annie Simpson, prelegentka rozprawia się z mitami, które obrosły wokół zaburzenia. Zwraca uwagę, na to, że błędem jest przekonanie, iż to tylko nieśmiałość, a dziecko z tego wyrośnie, że osoba z mutyzmem wybiórczym jest krnąbrną i manipuluje (ona nie robi nikomu na złość, po prostu boi się odezwać) czy też, że mutyzm wybiórczy jest zaburzeniem językowym (choć zdarzają się przypadki wad wymowy u osób cierpiących na mutyzm wybiórczy). Łatwo ulec pokusie wyjaśniania przyczyn mutyzmu wybiórczego w rodzinie, ale doszukiwanie się ich w traumatycznych przeżyciach jest pozbawione sensu, ponieważ mutyzm traumatyczny jest odrębnym zaburzeniem. Apel do nauczyciela Uczeń z mutyzmem wybiórczym potrzebuje wsparcia, aby w pełni korzystać z tego, co oferuje edukacja w gronie rówieśników. Sam może nie być w stanie nawiązać relacji z kolegami. Co więcej, jeśli jego trudności komunikacyjne nie będą akceptowane w klasie, może stać się celem drwin, stąd tak ważne jest zachowanie czujności i eliminowanie przemocy. Wiele cennych wskazówek można odnaleźć w książce “The Ideal Classroom Setting for the Selectively Mute Child” Dr. Elisy Shipon-Blum oraz “Supporting Quiet Children” Maggie Johnson i Michaela Jonesa. Miesiąc świadomości Październik jest miesiącem świadomości mutyzmu wybiórczego. Co roku w październiku Stowarzyszenie „Polskie Towarzystwo Mutyzmu Wybiórczego” intensyfikuje działania mające na celu wzrost wiedzy o zaburzeniu wśród społeczeństwa. W 2019 roku jedną z naszych akcji jest „Klasa z empatią”. Chcemy zaprosić szkoły i przedszkola (klasy 0 z oddziałów przedszkolnych oraz klasy 1-8 ze szkół podstawowych) do wspólnego z nami zastanowienia się nad lękami, które towarzyszą nam w codziennym życiu, nad tym, jak ważne jest, abyśmy sobie pomagali, traktowali się nawzajem z empatią, przeciwdziałali wykluczeniu. Osoba z mutyzmem wybiórczym, mimo że może się do nas nie odezwać, słyszy i rozumie, co my mówimy do niej. Empatia w przypadku dzieci z mutyzmem wybiórczym jest podstawą terapii. Terapia powinna odbywać się w miejscu występowania u dziecka trudności z mówieniem, czyli najczęściej w przedszkolu/szkole z równoczesnym działaniem rodziny w terenie. Uważność, współodczuwanie, angażowanie otwierają dziecko z mutyzmem wybiórczym. Akcja „Klasa z empatią” będzie trwała do końca 2019 roku. Można do niej przystąpić w dowolnym momencie, ważne aby do wykonać przewidziane w regulaminie zadania i przesłać do stowarzyszenia sprawozdanie. Stowarzyszenie po zatwierdzeniu sprawozdania prześle uczestnikom akcji drogą mailową certyfikat „Klasa z empatią”. Zadania nie są trudne i nie zajmą dużo czasu. Szczegółowy opis zadań wraz z regulaminem można przeczytać tutaj. Praca nad pokonaniem mutyzmu wybiórczego przy dobrej współpracy między specjalistami, nauczycielami, rodzicami i uczniem, podjęta stosunkowo wcześnie, przynosi szybkie efekty i mnóstwo radości. Więcej informacji na temat akcji „Klasa z empatią”, jak i samego zaburzenia, diagnozy, sposobów interwencji, możliwej do uzyskania pomocy dostępnych jest na stronie internetowej prowadzonej przez stowarzyszenie: oraz na fanpage’u i grupie wsparcia na Facebooku, a także kanale YouTube. Paulina Apolinarska-Bonifaczuk Koordynator akcji „Klasa z empatią”, mama dziecka, które – jak wszystko wskazuje – pokonało mutyzm wybiórczy, członek stowarzyszenia „Polskie Towarzystwo Mutyzmu Wybiórczego”. Stowarzyszenie to jest organizacją non profit, powstało w 2016 roku z inicjatywy rodziców. Jego głównym celem jest szerzenie świadomości społecznej na temat zaburzenia oraz promowanie metody małych kroków, którą z powodzeniem stosują w terapii dzieci. Skuteczne metody i techniki pracy z mutyzmem wybiórczym zakładają, że terapia tego zaburzeniem musi odbywać się w miejscu występowania lęku, czyli wszędzie tam, gdzie dziecko nie mówi. Najskuteczniejsza strategia w podejściu do zaburzeń lękowych Badania przeprowadzone przez National Institute of Mental Health wykazały, że zaburzenia lękowe są najczęstszym problemem zdrowia psychicznego (Bourne 2011). Fobie i problemy lękowe od zawsze były przedmiotem badań specjalistów z dziedziny psychiatrii i psychologii. Mimo iż od lat wiadomo, że najskuteczniejszą formą terapii zaburzeń lękowych jest terapia poznawczo-behawioralna, cały czas opracowywane są nowe metody terapii zaburzeń lękowych u dzieci i młodzieży w tym nurcie (Creswell, Willetts 2014). Naukowcy i praktycy poszukują różnych metod łagodzenia lęku. W ciągu ostatnich kilku lat dokonał się znaczący postęp w podejściu do mutyzmu wybiórczego. Dzięki pracy Maggie Johnson i Alison Wintgens (2018) wiemy, że najkorzystniejszą formą pomocy osobom dotkniętym mutyzmem wybiórczym jest metoda małych kroków. Metoda ta została opracowana głównie na podstawie technik behawioralnych, ale korzysta również z technik poznawczych. Z uwagi na częste współwystępowanie innych problemów u dzieci z MW autorki mówią np. o wpływie negatywnych myśli na samopoczucie, konieczności relaksacji czy pozytywnej wizualizacji. Techniki małych kroków mają potwierdzoną 96-procentową skuteczność (Johnson, Wintgens 2001, 2015 za: Johnson, Wintgens 2018). Skuteczne metody i techniki pracy z mutyzmem wybiórczym zakładają, że terapia tego zaburzenia musi odbywać się w miejscu występowania lęku, czyli wszędzie tam, gdzie dziecko nie mówi, np. w szkole, przedszkolu, na placu zabaw czy sklepie. W pracy z MW nie będzie więc skuteczna sama terapia indywidualna czy zwykła terapia logopedyczna. Zazwyczaj nie są również sprzyjające formy terapii grupowej, ponieważ dziecko z MW zwykle nie będzie w stanie się na niej odzywać. Niestety, na skutek ciągłego braku wiedzy często dzieciom z MW zalecane są Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne, psychologiczna terapia indywidualna w gabinecie, trening umiejętności społecznych (TUS), socjoterapia, grupowe zajęcia terapeutyczne dla dzieci nieśmiałych, wyjazdy terapeutyczne, terapia EEG Biofeedback, terapia SI, indywidualna terapia logopedyczna, pedagogiczna i wiele innych. Nie są to metody przeznaczone stricte do pracy w pokonywaniu mutyzmu wybiórczego. Powyższe formy terapii mogą być stosowane u dzieci z MW tylko, jeśli dziecko mówi już swobodnie lub przejawia inne poważne problemy wynikające z innych zaburzeń. Każdy rodzaj terapii zaburzeń dodatkowych powinien uwzględniać u dziecka występujący mutyzm wybiórczy, a zajęcia muszą zostać zorganizowane tak, aby nie pogłębiać lęku przed mówieniem. Każde podjęcie terapii innej niż metoda małych kroków u dziecka z MW musi być poprzedzone metodą sliding-in lub modelowaniem z terapeutą (Pałac-Nożewska 2020).POLECAMY Etapy swobodnego mówienia Wszystkie działanie terapeutyczne muszą uwzględniać etap komunikacyjny, na którym znajduje się dziecko, a także obciążenie komunikacyjne (Johnson i Wintegns 2016, 2018, s. 103, 129). Skuteczne metody pracy nad mutyzmem wybiórczym 1. Edukacja Edukacja jest pierwszym, podstawowym i niezbędnym krokiem w terapii mutyzmu wybiórczego. Chcąc skutecznie pomagać, trzeba najpierw zdobyć rzetelną wiedzę. Edukacja musi obejmować przede wszystkim rodziców, nauczycieli i specjalistów zajmujących się dzieckiem. Dobrze jest jednak, gdy wiedzę na temat MW mogą zdobyć wszystkie osoby z otoczenia dziecka. Bez zrozumienia istoty MW pomoc może okazać się bezskuteczna. Zdobywanie wiedzy powinno odbywać się w kilku formach: studiowaniu fachowej literatury, np. książki Mutyzm wybiórczy kompendium wiedzy M. Johnson i A. Wintgens, uczestniczeniu w szkoleniach i webinarach, grupach wsparcia na portalach społecznościowych, np.: „Fundacja mutyzm wybiórczy reaktywacja”, oraz specjalnych grupach wsparcia w poradniach, dedykowanych konkretnie rodzicom, nauczycielom i koordynatorom dzieci z mutyzmem wybiórczym. Warto obejrzeć film dokumentalny brytyjskiej produkcji BBC z 2009 r. „Moje dziecko nie mówi” lub „Milczące dzieci. Podejścia do mutyzmu wybiórczego”, udostępniony przez stowarzyszenie SMIRA. Dodatkowo rodzice powinni również zdobywać wiedzę na temat budowania poczucia własnej wartości dziecka. Rolą nauczycieli zaś jest przeprowadzenie z dziećmi tzw. pogadanki, przedstawiając problem dziecka. Taka rozmowa musi być jednak dostosowana do wieku grupy (klasy) i być zgodna z aktualnie szerzoną wiedzą. Czasami warto przygotować ulotki, karty, listy lub wizytówki informacyjne na temat samego zaburzenia lub (i) z informacjami na temat dziecka. 2. Przygotowanie otoczenia Przygotowanie otoczenia polega przede wszystkim na obniżeniu lęku dziecka oraz usunięciu czynników podtrzymujących. Obniżenie lęku dziecka powinno odbyć się do takiego poziomu, nad którym można zapanować. Ponadto zaopatrzenie personelu przedszkola lub szkoły w wiedzę pozwoli na szybkie wychwycenie zachowań, które podtrzymują mutyzm wybiórczy. Niestety, często wystarczy jedna osoba, która może zniweczyć postępowania terapeutyczne. Lęk dziecka należy również obniżyć, zdejmując presję na mówienie. Warto zapewnić dziecko, że nie musi się do nas odzywać, może mówić, kiedy będzie na to gotowe. Początkowo nie zaleca się nawet zadawania pytań dziecku, a w miarę upływu czasu należy je zadawać zgodnie z obciążeniem komunikacyjnym i etapem swobodnego mówienia. Takie postępowanie jest konieczne, szczególnie na forum grupy, gdzie dziecko jest wystawione na największą ekspozycję społeczną. Najważniejsze jest głośne i przyjazne komentowanie zachowań dziecka, np.: „widzę pięknego dinozaura, ciekawe, jaki to gatunek”. Ważne, aby stworzyć mu okazję do mówienia, nie wywierając na nie nacisku. Istotne jest również przygotowanie wcześniej dziecka, aby mogło zwiedzić placówkę, sale, toalety, plac zabaw lub inne pomieszczenia. Dziecko z MW należy również uprzedzać o wszystkich wydarzeniach i wyjaśniać mu, co będzie się działo. W obniżaniu lęku istotne są również poczucie humoru i dobra zabawa, która niekoniecznie wymaga mówienia. W przygotowaniu otoczenia pomocne będą różne gry i zabawki związane z zainteresowaniami dziecka. Czasami konieczne może się okazać również odwiedzenie dziecka w domu. 3. Mowa motywująca Mowa motywująca, czyli inaczej rozmowa z dzieckiem na temat lęku przed mówieniem, jest kolejnym krokiem w terapii MW. Taką rozmowę powinni przeprowadzić rodzic, koordynator, wychowawca oraz każdy specjalista zajmujący się dzieckiem. Rozmowa może być także przeprowadzona na różnych etapach funkcjonowania dziecka i w zależności od aktualnych potrzeb. W rozmowie z małymi dziećmi można wykorzystać książki, opowiadania i historyjki poświęcone tematyce MW lub lęku. Polecaną przeze mnie listę publikacji można znaleźć w grupie wsparcia MWR. Z małym dzieckiem można posłużyć się obrazkami z emocjami lub rysunkami pokazującymi stan emocjonalny i reakcje organizmu, kiedy czujemy się zrelaksowani, a kiedy odczuwamy lęk. Małym dzieciom zamiast mówić o mutyzmie wybiórczym można wyjaśnić temat, używając sformułowania „pan strach” lub „strach przed mówieniem”. Ze starszym dzieckiem można wykorzystać projekcję filmu dokumentalnego, zrobić z nim mapę mowy w formie rysunkowej lub tradycyjnej, a także pokazać „mapkę dzieci z MW” dostępną na Google Maps. Warto również omówić z nimi biologiczne uwarunkowania zaburzeń lękowych. U dzieci nastoletnich można posługiwać się terminami „mutyzm wybiórczy”, „fobia”, „lęk przed mówieniem”. W rozmowie z dzieckiem warto podawać przykłady innych lęków, z jakimi zmagają się ludzie. 4. Wygaszanie bodźca lękowego Metoda wygaszania bodźca lękowego jest bardzo częstą formą radzenia sobie z różnymi rodzajami fobii i ma swoje źródło w terapii behawioralnej. Metoda wygaszania bodźca lękowego polega na powolnym wystawianiu dziecka na bodziec lękotwó... Artykuł jest dostępny w całości tylko dla zalogowanych użytkowników. Jak uzyskać dostęp? Wystarczy, że założysz bezpłatne konto lub zalogujesz się. Czeka na Ciebie pakiet inspirujących materiałow pokazowych. Załóż bezpłatne konto Zaloguj się Nauka mówienia - prawdy i mity „Dziewczynki uczą się mówić szybciej niż chłopcy”. „Jąkaniem nie trzeba się martwić, bo samo minie”. Czy wierzyć w to, co mówią o rozwoju mowy? Adasiowi od urodzenia buzia się nie zamykała; najpierw krzyczał i mówił swoje: „a gu, bu, gli, kli”, potem nie mógł się nacieszyć ciągłym powtarzaniem „ma-ma-ma”, „ba-ba-ba”. Zosia odwrotnie: leżała cichutko, rodzice nawet się martwili, że może coś nie jest w porządku. Dziś Adaś i Zosia mają prawie trzy latka, gadają niemal bez przerwy. Jak więc rozwija się mowa dziecka ? Można tu coś zmienić albo przyspieszyć? Im częściej zagadujesz dziecko, tym szybciej zacznie mówić Tak i Nie. Dobrze, gdy do dziecka dużo mówisz, ale nie przeskoczysz pewnych etapów rozwoju . Jakieś słowa dziecko wypowie około pierwszych urodzin, nie stanie się to kilka miesięcy wcześniej. Musi dojrzeć jego mózg oraz układ artykulacyjny. Warto często używać zdrobniałych wyrazów Tak i Nie. Można zwracać się do dziecka pieszczotliwie: „słoneczko”, „misiaczku” – każda mama ma takie swoje określenia. Ale nie mów „po dziecinnemu”, np: „Sinećku, mój ty kochani sinećku, mamusia zajaś da ci papusiu”! Pamiętaj, twoja mowa jest dla dziecka wzorem , który będzie naśladować. Dlatego od początku ucz je prawidłowego sposobu wymawiania wyrazów. Sprawdź: Czy nasz sposób mówienia wpływa na mowę dziecka? Roczne dziecko powinno już wypowiadać kilka słów Tak. Jedno dziecko pierwsze wyrazy powie, mając 10 miesięcy, inny – 14. Takimi różnicami nie warto się martwić. Zwykle roczne dziecko potrafi wypowiedzieć kilka słów, takich jak „mama”, „tata”, „baba”, „pa, pa”, w tym dźwiękonaśladowczych, np. „hau hau”, pokazując na psa. Dziewczynkom nauka mówienia idzie łatwiej niż chłopcom Nie. Nie ma żadnych badań, które by to potwierdzały. Nie można w ten sposób generalizować. Są dziewczynki, którym nauka mowy przychodzi łatwiej....

dziecko z mutyzmem wybiórczym w przedszkolu